Fagforeningenes Hus Arendal
Frå Lillebjørn til Hendrix
Lørdag 1. september 2018
Det var sesongavslutning og Amatørene i går kveld. Dei har vore plaga med sjukdom, og dei starta derfor friskt med Se alltid lyst på livet. Det kom i alt nærmare tretti melodiar, som Sondre Bratlands vakre gjendikting av Fred Rose/Hank Williams A mansion on the hill: Luftslott i det blå. Kveldens høgdepunkt? Karen Tobine Faret Løvsland og Anita Wroldsen song Nashville-songen I got you. Dei to damestemmene klang vakkert saman. Då dei seinare skulle synge Pust inn, pust utkom dei heilt ut av det, tok seg inn igjen og fekk straks applaus. Publikum likte seg tydeleg, klappa takten og song med. Dei fekk høyre mellom anna When morning comes to America, og Den du veit.
Dei ti i Amatørene er: Kevin Miller (tangentar), Anders Thomassen (gitar, song – til venstre over), Karen Tobine Faret Løvsland (song – i midten over), Anita Tvede (song – til høgre over), Thorbjørn Clausen (gitar, song), Anita Wroldsen (gitar, bassgitar, song), Leif Arne Danielsen (song), Olav Slaattene (trommer), og Conrad Coll stod for lyd.
Dei avslutta med Little wing og Route 66.
Historisk, med sekkepiper og tromme
lørdag 25. august 2018
Alt har ein første gong – i går var det sekkepipenes tur i Bakgården. Peter Harris er frå USA, og lærde seg sekkepipe i Australia. Ken Valentine er skotte. Begge bur i Arendal. (Der dei i tillegg har tri elevar.) I går hadde dei med seg to frå Oslo: Nikolai Hagen Huse er Pipe Major i Oslo Caledonian Pipe Band, og Leif Morten Larsen spiller lead snare drum i same band. (I rekkefølgje frå venstre på biletet.)
Sekkepipa finst i mange variantar i Europa (rundt 180 visstnok). I går var det The Great Highland Bagpipe frå Skottland som gjaldt. Ho har tri piper som sørger for den konstante og djupe basstonen som ligg i botnen heile tida – bordunen. Snare drumer ein variant av skarptromme, men har kortare lyd enn den vanlege. Det var ein mektig lyd som fylte Bakgården, men me fekk au høyre at sekkepipa kan lyde vart og stillsamt.
Dei kalla framføringa si The heroes of Kringen, ei historie i ord og tonar frå Kalmarkrigens tid, om bakgrunnen for og forløpet til slaget ved Kringen, der 300 tvangsutskrivne skottar endte livet sitt i 1612. Til ei tragisk historie fekk me humørfylt fortelling og enkelte sidehistorier innimellom spelet. Og me fekk song, på Crystie Macleod, der ein del av publikum song med. Då dei skulle spele Amazing Grace kom dei tri elevane Harris og Valentine har i Arendal (som dei ikkje blei kvitt) på scenen med sine sekkepiper: Per Rosmo, Øyvind Jørgensen, Yngve Benestad. Og publikum song med igjen. Og kven var heltane frå Kringen? Dei skotske leigesoldatane eller den norske bondehæren? Kanskje begge, sa Peter Harris.
Ein småkjølig seinsommarkveld, men publikum trampa og klappa takten, lo, song og gjekk glade heim, etter 43 melodiar.
To blad Erlend
søndag 19. august 2018
Erlend Ropstad (vokal og gitar) og Erlend Viken (fele) avslutta Arendalsuka i Bakgården. Dei to starta med Hentar de om natta, litt røff musikk, mens Svalane var roleg og var. Slik varierte det, med vakkert felespel til. Tekstane var ofte om det kvardagslege, og kanskje litt knutar på tråden til andre menneske. Dei hadde sju melodiar i alt, då publikum bestemt klappa da capo, entra Ropstad scenen aleine og song Menneske, kjære menneske.
Arendalsuka var arrangør.
Kulturen inn i ei ny tid: politikk, verktøy og resultat
søndag 19. august 2018
Christian Strand leia debatten fredag ettermiddag i Bakgården, der kulturministeren først fekk utfolde seg i ti minutt utan kritiske spørsmål. Resten av panelet: Kristin Ørmen Johnsen (H), Rita Mariann Hansen (Ap), Freddy Andre Øvstegård (SV), Åslaug Sem Jacobsen (Sp).
Kulturministeren var opptatt av kultur som næring og eksport, mens kunstnarane sjølve såg på grunnlaget for å kunne skape kunst. Kulturpolitikken må vere nasjonal, ikkje regionalisert, og sikre heilskap, og ta for seg kretsløpet frå vogge til grav. Han må sikre kjønnsbalansen, her bidrog metoo meir enn politikarane.
Dei fleste politikarane lova sørge for finansiering av kulturlivet, men Skei Grande og vel Høgre meinte det var viktig å få inn private middel. Kulturmeldinga blir ikkje sektor for sektor sa Skei Grande; det vil komme fleire særmeldingar seinare. Men ho blir ambisisøs. SV meinte meldinga må trekke dei store linjene og peike på utfordringane. At kunstnarane må ha ei lønn å leve av må med. Ap sa den kulturelle grunnmuren med kulturskole mv må sikrast. Sp viste til fleire forslag frå dei på tiltak rundt denne grunnmuren. Ap viste til Nasjonal Transportplan som blir revidert kvart fjerde år – det kunne vere ein ide for kulturen. (Det er 18 år sidan førre kulturmelding.)
Arrangør var Kunstnernettverket.
Rags & silks
søndag 19. august 2018
Torsdag kveld i Arendalsuka: Rags & Silks er duoen som blei trio i 2010. Kirsti Huke mottok spellemannspris i 2014, og vart Sør-Trøndelags fylkeskunstnar same år. Ola Kvernberg fekk spellemannspris i 2012, og Amandapris i 2013 for beste filmmusikk. Svenske Erik Nylander er trommeslagar som dukkar opp i ulike settingar.
Det kom kjente og mindre kjente låtar av Tom Waits, ABBA, The Beach Boys, Nick Cave, Lou Reed/The Velvet Underground og Nick Drake, men i eiga innpakning. Kvernberg varierte felespelet med å bruke fingrane på strengane, på River Man(Drake) løp han bort til Nylander, og det var to perkusjonistar på scenen. Huke meinte Teardrop opprinneleg var ein folketone. In to my arms av Nick Cave var ei trusvedkjenning: And I don’t believe in the existence of angels / But looking at you I wonder if that’s true. Dei avslutta med The day before og så Ruby.
Arrangørforum/Arendalsuka var arrangør
Kva skjer i USA?
søndag 19. august 2018
Torsdag kveld i Bakgården: På storskjerm fekk me sjå Stephen Colbert frå Late Show harselere med Trumps ikkje-eksisterrande F-52-fly og anna, før Harald Stanghelle skulle få Anders Magnus, journalist NRK, Hilde Restad, forskar på amerikansk politikk, og Hans Olav Lahlum, historikar og forfattar til å forklare kva som skjer i USA.
Hundre aviser med leiarartiklar mot Trump betyr lite når så få les dei. Kløfta mellom elite og folk er langt frå ny i USA, det nye er teknologien. Og at presidenten ser ut til å lyge og bløffe utan skam. Djupare ned ligg støtta til Trump i sosial polarisering, i angsten dei kvite kjenner pga den demografiske utviklinga, om 25 år vil dei kvite vere i mindretal. I dag mistar kvite jobbane sine til lågtbetalte hispanics. (Dei igjen stemmer i liten grad.) Ei meiningsmåling frå oktober 2016 viser at 68 pst av dei kvite trur barna deira vil få det verre økonomisk enn dei sjølv har hatt det. Kjøpekrafta har stått stille lenge.
Dei to partia definerer seg ut frå det som skil i samfunnet, og ikkje det som bygger bru. Trump blei valt av eit mindretal pga valordninga. Gerrymandering skaper problem – begge parti driv med det, men republikanarane mest: Endrar grensene for valkretsar for å tilpasse han sin eigen veljarmasse. Og det skjer au at folk flyttar til område med likesinna. Raseproblematikken under valet av Obama kan stikke djupare hos kvite enn det ein trur. Dei tri på scenen trudde institusjonane i USA ville overleve Trump, sjølv om han no kan fylle høgsterett med konservative. Og mange underrettar.
Arendalsuka stod for arrangementet.
Forsvar av tariffavtalar, mot sosial dumping
søndag 19. august 2018
Torsdag kveld i Arendalsuka i Salen på Fagforeningenes Hus:
Anne Green frå Fagforbundet fortalde om Aleris som driv tjenester for barn og ungdom som har ulike problem, betalt av det offentlege. Dei har tariffavtale med Fagforbundet, men tilsett folk som sjølvstendig næringsdrivande konsulentar. Dei mistar dermed bortimot alt av normale rettar ein tilsett har, om dei klagar får dei beskjed om at det er nok av folk, og det er inga oppseiingstid. Det er sosial dumping sett i system. Det er registrert opp til 142 timar i veka, vanleg med 70 – 120, og 14 timars vaktar, for få på jobb, og brot på andre lover. Aleris er ein versting, og Fagforbundet har meldt dei til Økokrim. Det offentlege må sjekke konkret om ting er på stell når private selskap blir hyra inn.
Thor Åge Christiansen (over) frå Fellesforbundet i Østre Agder kan ikkje dokumentere ein einaste seriøs bedrift i utelivsbransjen. Han har rekna timelønn ut frå bedriftenes eigne tal for lønn og årsverk. Det er 142 bedrifter i området, 74 er rapportert til etterforsking.
Han viste til ei sak med voldtekt og juling i arbeidstida, brannalarmar som var dekka til, ureine personaltoalett på matstad. A-krimopplegget er vel og bra, men han ville ha ein arbeidslivets UP, eller uropatrulje, med handplukka proffe folk som skulle vere ute godt synlege. Han hadde snakka med enkelte drivarar av utestader, som sa dei ville går i null eller minus om dei måtte betale tarifflønn. Han ville ha pålegg om tariffavtalar.
Per Skau frå Fellesforbundet jobbar med sosial dumping og arbeidslivskriminaltet. No seier alle dei er mot det, og det er ei stor endring på få år. Reelt skjer ei avmekanisering når underbetalt arbeidskraft må bære i staden for å montere heis på byggeanlegg. Dei kriminelle går frå narkotika til arbeidslivskriminalitet fordi det er mindre risiko for å bli tatt. Bemanningsbransjen er ein raud løpar for slike, og det er hysj-hysj-kulturen som er ein del av årsaka: mange ser gjennom fingrane med litt. Vetoretten er viktig, saman med allmenngjøring og skjerpa offentleg kontroll ved anbod. Me må aldri rette kampen mot arbeidskameratane våre, men mot dei som utnyttar dei.
Jan Olav Andersen frå El og IT: Menneskesynet bak sosial dumping vil over tid endre samfunnet, når billeg importert arbeidskraft blir behandla som mindreverdig. Målingar viser større aksept for slike haldningar, og det skjer au blant våre eigne. Me har bygd landet utan bemanningsbransje fram til 2000. Han var mot EØS, men meinte me har eit handlingsrom innanfor som må utnyttast. Streik for tariffavtalar er enormt viktig, me må sjå alle som likeverdige arbeidskameratar. Og kampen for allmenngjøring krev au styrking av grunnlønna i avtalane. Arbeidsgivarsida (NELFO) var med på brev til tariffnemnda om allmenngjøring, det er ei stor haldningsendring.
Aust-Agder Nei til EU, LO i Østre Agder og Fellesforbundet avd 9 stod for møtet.
Multiinstrumentalistar
torsdag 15. august 2018
Unni Wilhelmsen (i midten) har turnert landet i 22 år på over 3000 konsertar, Solveig Heilo (til høgre) har reist verda rundt med Katzenjammer som har tatt seg ei pause, Hanne Mari Karlsen (til venstre) er sivilingeniør som brukar matematikken til å rekne seg fram når ho skal lære seg nye instrument. Dei tri damene som starta samarbeidet i 2013 turnerte alle mange ulike instrument.
Det var saftig og klangfull musikk, med sterke stemmar, og stor speleglede. Innimellom spelet kom det prat og historier, som Unni Wilhelmsens verbale duell med ei rusa trønderdame etter ein konsert der oppe. I alt elleve melodiar – ein feiande versjon av Rocky road to Dublin, med banjo; Lana del Rays Video Games; Won’t go near you again; Dumdum Boys Tyven, tyven; Øystein Sundes Campingvogna; og så avslutta dei ved midnatt med Katzenjammers Rock-Paper-Scissors, for ein godt fylt og fornøgd Bakgård.
Samarbeid mot svart økonomi (KS, LO, NHO, YS, Unio og Skatteetaten) stod for begge arrangementa.
ID og den svarte økonomien
torsdag 15. august 2018
Utgangspunktet for debatten var svindel med identitet og ID-papir knytt til svart økonomi og arbeidskrim, og i neste omgang behovet for søkbar biometrisk ID. Marit Nordsveen Bjørndal frå Senter for utanlandske arbeidstakarar fortalde kor enkelt det er å svindle: Utanlandske arbeidarar kjem til Norge, får jobb og blir korrekt registrert med skattekort, D-nr osv. Når dei mistar jobben og drar heim, sit arbeidsgivaren med eit knippe ekte ID-papir som han misbrukar på nye personar, der dei opprinnelege å sjå til får lønna osv. Dei nye tilsette blir i praksis slavar utan rettar, som ofte jobbar for kost og losji. Slike ID-ar kan bli resirkulerte mange gonger. Problemet blir å skape ein sikker ID som bare kan knyttast til éin person.
Aslak Bonde leia debatten med Kjersti Monland (NAV), Atle Roll-Matthiesen (Politidirektoratet), Hans Christian Holte (Skattedirektør), Maria Aasen Svensrud (Ap), Margret Hagerup (H), Trude Tinnlund (LO – til høgre på biletet), Nina Melsom (NHO – i midten på biletet) og Idar Kreutzer (Finans Norge).
Det var semje om at behovet for sikker ID er påtrengande. Dei nye ID-korta ligg etter skjema, det var ei oppgave politiet hadde fått samtidig som heile etaten blei snudd opp ned. Både politi og skatteetat peika på at det er ei svær oppgave. Skattedirektøren sa at folkeregisteret ikkje er godt nok. Det nye ko-ID-prosjektet hadde hårete visjonar for sikre ID-dokument for nordmenn og utlendingar som jobbar her, bygd på biometriske og søkbare dokument. Biometri er kroppslege kjenneteikn som fingeravtrykk, handavtrykk, ansiktsform, netthinne og iris. Alle meinte personvernet var viktig her, utan at det i praksis kom reservasjonar.
Kreutzer frå Finans Norge meinte styresmaktene måtte legge rammene for sikker ID, så måtte dei la marknaden finne dei praktiske løysningane.
Godt og vel halvvegs starte det å yre, og seansen fekk eit kort avbrekk for å dekke instrumenta til konserten etterpå. I pausa kom det eine seglet opp.
Frå Smetana til Trollmannen fra Oz
onsdag 15. august 2018
Oslo strykekvartett har eksistert sidan 1991, og består i dag av Geir Inge Lotsberg og Liv Hilde Klokk på fiolin, Are Sandbakken bratsj og Øystein Sonstad cello. Ein strykekvartett er perfekt til å servere det meste av musikk sa dei, og starta med Om eg var ein rik mann. Då dei spelte ein sonate av Haydn, greip omverda inn for andre gong i går kveld: Ambulansehelikopteret gjekk rett over Bakgården, men musikarane forsikra etterpå at den musikken som forsvann i støyen, den var vakker den au. Og i høve partileiardebatt og statsrådskifte hadde dei omdøpt Mozarts Rondo turca til Blå-blå Rondo tyrk. Slik ville dei nok ikkje spelt han på Mozarts tid.
Me fekk musikk Smetana skreiv då han var på veg til å bli døv, med tinitus. Til slutt kom Over the rainbow som blei skriven til Trollmannen fra Oz i 1939. Så runda dei endeleg av med In the mood som ekstranummer.
Arendalsuka var arrangør.
Praktisk ideologi
onsdag 15. august 2018
Kulturdebatten i Bakgården opna med ein lovsong: Marie Bergby Handeland og Morten Liene (over) veksla mellom å song-sitere åndsverklova som gjeld frå 1. juli i år, og Jahn Teigens Optimist.
Så uteska Veslemøy Østrem politikarane om kva ideologien deira sa om kulturpolitikk: Marianne Haukland (H), Sveinung Rotevatn (V), Geir Jørgen Bekkevold (KrF), Anette Trettebergstuen (Ap), Ståle Søfrensen (MDG), Freddy André Øvstegård (SV), Marie Sneve Martinussen (Rødt), Silje Hjemdal (FrP). FrP ville legge hovudvekta på tiltak for barn og unge, og at kunsten måtte finansiere seg sjølv. Det fekk ho ikkje applaus for. Rødt ville at det fellesskapet skulle finansiere kulturen nettopp fordi han var viktig for fellesskapet, og ville kanskje vri pengebruken noko frå bygningar og infrastruktur over til folk. SV sa folk ikkje har like sjansar til kultur og utvikling i dag, her var kulturpolitikken viktig, med eit sosialistisk og feministisk utgangspunkt, for breidda. MDG meinte seg ulik alle dei andre, med ein politikk for eit nytt samfunn der dupedittar vart erstatta med ein antiautoritær kultur. Ein kunstnarstyrt stipendordning var ein unik grønn ide, sa han, og fekk på sekundet respons frå kjerkeklokkene på Tyholmen!
Ap ville ha alle med uavhengig av geografi og økonomi, og såg kulturen som ei kjerneoppgave for demokratiet, og ville styrke infrastrukturen og pengebruken i kulturen. Og kunstnarane står på mange måtar med lua i handa. KrF tok utgangspunkt i menneska som åndsvesen som må oppleve glede i livet. Staten må støtte fordi marknaden blir for smal. Venstre ville ha mangfald, nytenking og grynderskap, og kulturen var ikkje instrumentell men hadde eigenverdi. Høgre trur på folk, og kulturen er eit språk som knyttar folk saman. Dei vil skape entreprenørskap, og ha meire kulturmidlar frå mesenar.
Så fekk me ei rad spørsmål der panelet måtte vise Ja, Nei eller ?: Må staten vere overordna i kulturpolitikken (Ein ?, seks JA, og ein JA og Nei). Fleire spørsmål fekk noko uklare svar. Er kultur instrumentell (for å oppnå noko) eller har han eigenverdi? Kanskje spørsmålet er feil stilt? Høgresida tenderte til eigenverdi, mens venstresida tok utgangspunkt i faktiske ulikeverdige maktforhold som gir menneska ulike sjansar i livet.
Avgifter på strømmegigantane er eit hett tema, fleire EU-land har alt innført satsar frå 4 til 16 prosent. Regjeringspartia vil ha utgreiing, men ein arrig mann på kunstnartribunen braut inn og sa det hadde dei vist til sidan 2013 – ingenting skjer.
Kunstnerttverket stod for arrangementet.
EU på ville vegar
onsdag 15. august 2018
Transport på veg og jerbane i form av kabotasjereglar og jernbanepakke 4 var tema for eit godt besøkt møte i salen på Fagforeningenes Hus i går kveld. Lars Johnsen frå Transportarbeiderforbundet følgte opp møtetittelen med å antyde at EU no kanskje var endt i grøfta. Vidare sa han mellom anna at regelverket blir stadig liberalisert, og dei såkalla kabotasjereglane seier tri turar i løpet av sju dagar, men kva definerer ein tur? Og det er vel og bra med fleire og betre kontrollar, men det er langt frå nok.
I tillegg snakka Heming Olaussen, SV; Arne Nævra, SV; Sverre Myrli, Ap; Jane B. Sæthre, Norsk Jernbaneforbund; Grethe Thorsen, Norsk Lokomotivmannsforbund.
SV, Norsk Jernbaneforbund, Norsk Transportarbeiderforbund, Norsk Lokomotivmannsforbund stod for møtet.
Vakkert, humørfylt, alvorleg
tirsdag 14. august 2018
Bakgården var fylt i går då fiolinsolist Arve Tellefsen og pianist, komponist med meir Kjetil Bjerkestrand entra scenen. Den første har spelt med dei fleste på mange stader, den andre har arrangert og laga musikk til og spelt med eit utal artistar i ulike sjangrar. Det var første gong i Bakgården for begge, men dei første ti åra av livet sitt budde Tellefsen i ein bakgård i Trondheim.
Dei opna med ein spansk folkemelodi, heldt fram med Air av Bach. Då spelte Bjerkestrand A whiter shade of pale som han meinte (?) var originalen, før dei spelte begge melodiane samtidig. Dei spøkte med kvarandre, og fortalde historier. Folk gapskratta, og lytta andektig til musikken, som koralen Velt alle dine veie. Seterjentens søndag kom med historier om Ole Bull. Og Dovregubben i fleire variantar. Hambo bakfoten av danske Svend Asmussen går i femtedels takt, og dei bad om hjelp frå publikum som skulle klappe på fem. Dei to på scenen kom best frå det. Me fekk filmmusikk, og sigøynarmusikk, der dei ville ha publikum med på å synge la-la-la. Det gjorde dei av full hals. Før ekstranummeret med Gabriel’s oboe, frå filmen The mission, der indianarungar i Sør-Amerika blir slakta under koloniseringa på 1700-talet.
Etterpå spelte Tellefsen Ja vi elsker og Ode til gleden for ein tysk beundrar og delar av dugnadsgjengen på artistrommet.
Arendalsuka stod for arrangementet.
Samanbrot truar
tirsdag 14. august 2018
Situasjonen i Palestina og Gaza spesielt stod i sentrum i Salen i går kveld. Lege og aktivist Erik Fosse tok for seg historia og bakteppet, frå Oslo-avtalen og fram til i dag. FN seier det vil vere uleveleg i Gaza i 2020. Israel har murt inne og avgrensa kontakten dei to millionane i Gaza har med omverda, bomba og drepe dei, murt inne og fragmentisert Vestbreidda, kolonisert Jerusalem.
Israel har hindra tilgangen til havet der fiske alltid har vore viktig. Oslo-avtalen seier tjue nautiske mil, men grensa har vore heilt nede i tri mil. Gaza er bomba stadig vekk, med tusenvis av drepne og skadde. Kloakk og avsaltingsverk blir stengde ned, sjukehusa slit med store manglar. Alt dette har mellom anna kunne skje fordi Vesten strauk til demokratisk eksamen i 2006, då dei ikkje ville akseptere Hamas som vinnar av valet. Når Gaza-buarane i 2018 samlar seg til borgarettsmarsjar langs grensa, skyt, drep og sårar israelarane dei. Og 17. juli vedtar Knesset at Israel skal vere ein jødisk stat.
Etterpå fortalde Venke Anny Nes, Gerd von der Lippe og Anne Lie Nordberg om sine turar til Palestina. Arrangør var Palestinakomiteen i Aust Agder, Ship to Gaza Norway, Fagforbundet Agder, LO i Østre Agder, Fellesforbundet avd 9 Østre Agder.
Norgesdebut
torsdag 9. august 2018
Staffan Hellstrand er svensk rockemusikar, på Norgesdebuten i går varta han opp med song, gitar og klaviatur. Sekstito år gammal og ein slags doldis for dei fleste i Norge, sjølv om han har fått Grammis fleire gonger, og gitt ute seksten album. Første album var tonsette Dan Andersson-dikt. Han lagar poetiske og samfunnskritiske tekstar, og han har skrive tekstar og melodiar for mange andre artistar.
Han likte Bakgården, og publikum. Litt anna type publikum enn då han turnerte aldersheimar i Stockholm på oppdrag frå sosialkontoret. Det var ikkje mange slike heimar, etter tri veker var det på igjen, då hadde bebuarane gløymt han hadde vore der. Og han vart kalla amatør av ein ilsk nittiåring då han sa han skulle synge Den førsta gong jag såg dig for første gong.
Han leverte fjorten melodiar, mellom anna Ingen ska få andas om ein overgrepssak i eit kristent miljø: Nån lovade att skjutsa henne hem / Nån andades för högt i hennes säng. Og Fanfar, ein hyllest til vanlege menneske, til dei som ser lykka i det nære. Dan Anderssons Spelemannen song han utan gitar eller piano. Som ekstranummer song han Lilla fågel blå, til ungdomsvenen som blei psykisk sjuk på togtur i Europa.
Tett på Ella
lørdag 04.08.2018
Majken Christiansen hadde alltid hatt eit nært forhold til Ella Fitzgerald. Då ho gav ut første plata si i 1992, var det ein hyllest til ho. Ella F budde ein gong på Strandvejen 417 i København, 7 km frå Gentofte der Majken C vaks opp (rett nok mange år etterpå). Ein gong var det nær på at Ella flytta til Bekkestua, 7 km frå der Majken flytta til seinare. Slike historier frå livet til Ella F fekk me innimellom musikken. Frå debuten på Apollo Theatre i New York der ho skulle dansa, til ho vart bore ut på scenen, halvblind med amputerte bein på grunn av diabetes. Om dama som elska å synge, og aldri heilt forstod sin eigen suksess. Ho som ikkje gjekk med dei andre musikarane ut for å drikke etter konsertane, men sat på artistrommet og drakk heilmjølk med fløytesnerk og åt doughnuts.
Majken Christiansen hadde med seg David Skinner på el-piano, Stig Hvalryg på bass, Håvard Fossum på saksofon, og ektemannen Torstein Ellingsen på trommer. Dei serverte fjorten av dei over to tusen melodiane Ella Fitzgerald song, som Honeysuckle Rose, Cheek to cheek, Oh Lady be good, Shiny stockings, Oh halleluja I love him so. Dei leika seg med musikken slik bare dyktige musikarar kan gjøre, dei tøysa med kvarandre, dei putta Arendal inn i ein tekst, og dei fekk publikum med på å dooe på It don’t mean a thing. Dei skrytte av Bakgården, og ein godt fylt Bakgård var veldig fornøgde med historiene og musikken dei fekk. Som ekstranummer kom Route 66, der Majken Christiansen trakterte eit munnspel i tillegg til songen. Strålande.
Mellåm holmer og skjær
Onsdag 25. juni 2018
Odd Vaaglands noko frie framstilling av Arendals historie er tidlegare vist i Bakgården i 2010, 2011 og 2013. Det var tiande framføring i går kveld. – Du kan kalle det eit historisk spel i kabaretform, sa Knut Elvik før dei starta. Han hadde den svette jobben med verbale og fysiske krumspring på scenen saman med den teaterutdanna politimannen Fredrik Schulze-Krogh. I drygt halvanna time, utan alt for mange kostyme og rekvisittar, med viktige årstal kritta opp på veggane blei publikum tatt med frå istida fram til våre dagar. Om opphavet til namnet på byen, og på Merdø – og den fullsette Bakgården song med av full hals på Merdøsangen. Som dei gjorde igjen litt seinare på kristiansandaren Olav Varens revyvise om klysa frå Kristiansand. Den laange striden med Kristian-forbanna-mæ-sand gjekk igjen. Sjølv om det letta litt sjuande mai 1723.
Det var rikdommane i bygdene innafor, elva og havet som skapte byen og borgarskapet her. Tømmer som til dømes gjekk til oppbygginga av London etter brannen i 1666. Og ikkje minst malmen i Arendalsfeltet. Me fekk litt av liv og levnet til desse borgarane. Me fekk vite korfor Louise Groos ville gravleggast om kvelden, i to kister. (Eit lite apropos: Ho var gift med Peder Thomassen. Dei budde i og eigde det som i dag er Fagforeningenes Hus. Les om det under lenka «Huset før» på menyen til venstre her.)
Sjølv om dei ikkje skulle gjøre politikk av det, fekk me likevel vite: Tjenestejenta som fekk skylda for den eine bybrannen på 1800-talet fekk 8 mnds fengsel. Kjøpmannen som hadde ei ulovleg tønne krutt som gjorde brannen katastrofal fekk 40 dagar – fordi alle er like for Vårherre, men ikkje for ein domstol dessverre. Ei sanning som skulle vise seg igjen under og etter krakket i 1886. Tjuande april 1887 blei Kæmpestadens indvaaneres klagesang trykt i Spidskuglen. Dei to på scenen presenterte den med Knuttas melodi.
Saman med musikarane avslutta dei a capella med Arendalssangen. Publikum, som gav dei ståande applaus, er på si side sikra eit lengre liv, og kanskje blei dei litt klokare.
Kjersti Elvik har regien på stykket. Espen Larsen på gitar, Rasmus Solem på tangentar, Dag Tynes på trommer, og Ole Kelly Kvamme på bass står for musikken. Hovslagaren Kurt Langemyr står for lyden. Stykket går igjen i morgon og fredag! Arrangør er Canal Street / Kulturnettverket.
Heftig
19.07.2018
Dei to på scenen i går kveld kunne bruke utstyret dei hadde med: dobro, barytonstrenger, trampeboks og ymse elektronikk. Det blei ei eksplosiv blanding som programmet lova. Både Vidar Busk (til venstre) og Daniel Eriksen kan kallast pris-grossistar, med Spelemannspris, fylkeskulturprisar og anna. Og blues er hardt arbeid – alt tidleg i konserten sa Daniel Eriksen at reklamen for Bakgården ikkje stemte, at ein kan sitte tørt uansett vêr. Han var gjennomblaut alt.
Dei varta opp med eigne og andres melodiar. Dei spelte mellom anna den einaste dansbare melodien dei hadde, Oh Louise. Det var lita hjelp i akkurat det poenget; når Bakgården er full er det ikkje plass til dans. Men folk vogga med. Og Ry Cooders Jesus on the mainline som ein journalist hadde mistolka til Jesus on the mainland … Ikkje enkelt når fasttelefonen nesten er historie. Til ein togsong laga Vidar Busk togfløyte ved å blåse på gitarstrengane.
Det var heftig og drivande musikk. Publikum var strålande fornøgde.
Mikael Wiehe solo
13.07.2018
Mikael Wiehe har gitt ut tallause plater og stått på scenen i meir enn femti år, saman med andre, og aleine. I går var han her for tredje gong, aleine, og Bakgården var fylt til siste plass då han starta opp med Jakten på Dalai Lama. Alderen var tema i fleire av melodiane – som i Jag vill bara va en gammal man: – som håller huv’et kallt och hjärtat varmt / som tror på solidaritet och kamp / och som är glad att va en gammal man.
Han hadde hatt ein slitsam dag; all bagasjen stod igjen i Oslo. Gitarane var lånt av Egil Ødegård. ( – Va stärk Egil är, sa han då han sleit med capoen.) Han kom litt ut av teksten ( – Akkurat nu som jag tänkte hur bra jag är på det. Man ska’ konsentrera sig.), men publikum tilgav det glatt. Släpp in mig var om situasjonen for flyktningane. Björn Afzelius vart hylla i Den jag kunde va, og med Sång til frihetensom Afzelius omdikta frå den spanske originalen til cubanaren Silvio Rodríguez Domínguez.
I En tärande elit går han bitande og nådelaust på den lille steinrike eliten som ikkje bryr seg, som veit mykje om pengar, men ingenting om livet. – Diamanter, droger, olja, barnprostitution / När pengarna ska tjänas ges inte nån pardon. Den lille klikken kunne settast på ein Boeing 747 og sendast til Guantanamo – opprinneleg tekst var dynamitt og fyrstikk. Men Bakgården fekk au Sång til modet og Det här är ditt land. (Som burde få norsk tekst. Bytt ut Kebnekaise med Galdhøipiggen.) Før han var tilbake på temaet alder i ein av ekstramelodiane han måtte ta (han var ein audmjuk tjenar, sa han då det vart klappa da capo frå første klapp): Leva tills jag dör hadde han ikkje fått plass til på plate, og gav den til dansebandet Lasse Stefans på vilkår at han fekk bli med på scenen! Så runda han endeleg av med Mitt hjärtas fågel. Ein gammal mann som framleis kan.
Beatlemania, drygt femti år etter
05.07.2018
Det Betales frå venstre: Bernt Michael Johansen, Øyvind Kristoffersen, Tor Henning Olsen, Magne Frydenlund, Dag Svartskuren.
I går var Det Betales i Bakgården for sjette gong med Best of Beatles. To av dei fem var nye for Bakgården. Ein kjente byen frå før. Bernt Michael Johansen frå Mandal hadde budd to år i Gårdalen: – E lengtå tebage, sa han.
Perlene kom på rekke og rad, med vitsar og prat innimellom. Dei starta med Things we said today og From me to you. Ei dame spanderte ein femtilapp for å få Let it be, og etterpå ein nuss på kinnet til Tor Henning Olsen. Til slutt fekk publikum Get Backog Twist & shout som ekstranummer – 33 nummer på to timar. Då hadde eit stort sett godt vaksent, gråhåra og strålande fornøgd publikum klappa og vifta, og ikkje minst sunge med, med og utan oppfordring. Tekstane såg ut til å ligge i reptilhjernen hos dei fleste.
Ikkje heilt beatlemania som det var ein gong – ikkje hysteri; ingen grein foran scenen; ingen besvimte; dei på scenen slapp greit ut då konserten slutta. Men musikken og tekstane sit som eit skot, både dei vare og dei meir rocka.
I same vogn
28.06.2018
Trygve Brøske underviser, komponerer, driv med kammermusikk, pop og viser, kabaret, har Spelemannspris, lager barneplater – mellom anna. I går spelte han piano, leikepiano og melodika, og song. Marianne Meløy er kjent frå radio, Trøndelag Teater, musikalar og opera.
Saman var dei Brøløy. Marianne Meløy starta halvannan times jakt på Bunnlinja – eit rekneskap for livet – med ein tur med faren rundt på Meløya, han som skulle ha playboy-operasjon. Dei møter sauane Putin, Obama og Donald. På turen minnest ho mangt og mykje, som onkel Guttorm, han som meldte seg inn i Bondekvinnelaget for å få gratis rømmegraut på ein fest. Og orm og sitkagran som kryp nordover. Og ein tur med Nordlandsbanen: me er ikkje aleine, men i same vogn, og me kjem alle med eigen bagasje. Ho sendte ut velretta spark mot tanketomt prat om kunnskapssamfunn , forandringsmas, innovasjon, samanslåingar og dataprogrammet Boff.
Ho hadde ein samtale med ein tenkt samfunnsøkonom som konkluderte med at ho totalt sett var ein utgiftspost for samfunnet. På botnen, i skolten, konkluderte ho: Verda går ikkje til helvete. Ozonlaget er der framleis, den sure nedbøren er borte. Og viste til Hans Rosling som hevda at verda er betre enn før. Og ikkje minst: For kvar generasjon dør det homofobar og rasistar. Før ho var tilbake med faren som skulle ha playoff-operasjon. Og dei to på scenen serverte eit reservenummer etter da capo-applausen.
Storfamilie
21.06.2018
med storbandmusikk, med omdreiingspunkt i Kolbjørnsvik – a family affair. Tyske Michael Villmow (saksofon) hadde med sonen Frederik (trommer), og Hisøy-naboane Oscar (trompet), Camilla Susann (vokal) og Lars Andreas Haug (tuba). Dei to siste var i Bakgården i fjor, dei andre var for første gong på scenen. Willmow bur delvis i Kolbjørnsvik, og har vore til og frå i Arendal tidlegare.
Villmow hadde henta inspirasjon både her og der: Froland Shuffle (som ikkje var ein shuffle) etter ei lue han blei påspandert då han var her i 1996; Marienstatt etter klosteret han budde i nokre veker for å lage musikk (han slapp morgonbøna); ein konsert med Annbjørg Lien nettopp i Bakgården; Schuck etter John McEnroes kreative banning for å sleppe bøter; og rett og slett Kolbjørnsvik. Ti melodiar som tydeleg varma publikum, før regnet kom tilbake.
Syngedamer
14.06.2018
Hanna Paulsberg (saksofon), Rohey Taalah (vokal) og Ellen Andrea Wang (bass) har sunge kvar for seg før, men saman er damene Gurls. I går starta dei sommaren både for seg sjølve og Bakgården, og det hadde dei gleda seg til. Seinare skal dei visstnok på det meste av festivalar, og dei får strålande kritikkar i media. Dei kom med første plata i februar (Run boy, run), og musikken blandar saman ulike sjangrar, jazz, blues, hip hop … Alt hadde starta som eit musikalsk friminutt på jenterommet, som tull og tøys og gøy bare for dei sjølve. Og det meste handla om guttar.
Ein velfylt Bakgård tok godt i mot tullet og guttetøyset, og før dei klappa jentene til ein stille blues som ekstranummer hadde dei fått tolv melodiar. Alle på engelsk utanom eitt: Syngedame, hip hop-aktig som handla om kor gøy det var å vere akkurat det. Damene hadde servert ein jodlehyllest, og ein heilt ny låt: You got it. Vêret var fint, og syngedamene og publikum likte kvarandre og staden. Arrangementet var eit samarbeid med Arendal Jazzklubb.
Bakgårdsprogrammet 2018:
Gjensyn med Mikael Wiehe, det Betales, Sam Eyde og fleire
03.05.2018
Og det blir sekkepipe i Bakgården for første gong! Peter Harris (til venstre over) er frå USA, og lærde seg sekkepipe i Australia. Ken Valentine er skotte. Begge bur i Arendal, der dei i tillegg har tri elevar. Tonene i sekkepipa kan kombinerast på eit utal vis, og ho krev spesiell pusteteknikk. Konserten dei skal ha 24. august er ei historie frå Kalmarkrigens tid, då svenskekongen hyrte inn (tvangs)utskrivne leigesoldatar frå Skottland. Dei tok seg til Norge og endte livet i Kringen. Måkene blei tause då dei spelte.
Dei to var med då Frank Kvarstein presenterte årets program i Bakgården i dag. Det blir totalt nitten arrangement. Fem av dei er dobbeltarrangement i Arendalsuka.
Publikum kan elles gle til fleire gjensyn. Mikael Wiehe kjem, solo, og Det Betales. Og Sam Eyde? Han dukkar opp i Odd Vaaglands stykke «Mellåm holmer og skjær» med Knut Elvik og Fredrik Schulze Krog. På ein time blir me tatt med gjennom fleire hundre år av byens historie.
Meir teater: Marianne Meløy og Trygve Brøske kjem med den kritikarroste Bunnlinja.
Fleire andre artistar har vore i Bakgården før. Totalt er det folk frå Norge, Danmark, Sverige, og altså ein amerikanar og ein skotte i tillegg til andre frå Arendal.
Første konsert er onsdag 13, juni med Gurls, og siste fredag 31. august med Amatørene. Heile programmet finn du her.
Frokost, tog, konsert
02.05.2018
Markeringa av maidagen i går var vellykka. På Fagforeningenes Hus starta det med frokosten kl 1200. Her møtest folk til mat og prat, unge og gamle, nye fjes og dei som har vore med frå 1990-talet då frokosten vart arrangert første gongen. Regnet som både var varsla og prega dagen la ingen merkbar dempar på oppmøtet. Det var omlag som det har vore dei siste åra. Og alle gjekk fornøgde ut.
Seinare gjekk 130 (litt færre enn i fjor) i tog frå huset. Parolane var: Trekk Norge ut av Tisa-forhandlingene; 100 000 klimajobber nå; Ungdom trenger arbeid nå; Arbeid i Norge på norsk lønn og vilkår – nei til sosial dumping; Forsvar og styrk arbeidsmiljøloven; Likelønn – ikke lønn etter kjønn. Elles var toget prega av barnehageopprøret og kravet om full bemanning heile opningstida i barnehagane. På Sam Eydes plass snakka så Trine Lise Sundnes, Vanja Grut og Josefine Gjerde. Alle hadde historia som bakteppe – fyrstikkdamene som streika; korleis maidagen kom til; då folk for hundre år sidan tok 8-timarsdagen 2. mai – for stoda i dag og dei kampane me må føre.
På kvelden var det minikonsert på huset. Her spelte Underwing, som kaller musikken sin progressiv grunge, og Solveig Andersen. Vakkert. Publikum var i hovudsak ungdom, med eit snev av pensjonistar.
#e au på kvinnedagen
09.03.2018
Metoo-kampanja stod i sentrum i Arendal i går, som i resten av landet. Før toget starta frå Kanalplassen spelte jentetrioen Tora, Hannah Abeke og Nora, og Svala Torstveit frå SU heldt appell: metoo-kampen har endra verda eit stykke på veg. Og småjenterioen gjekk heilt først i toget som samla 140.
Det blei fullt i salen på Fagforeningenes Hus etterpå. Det gjekk i vaflar, kake, kaffi, brus og vin. Jan Magnus Bruheim og Hans Børli vart sitert, forsamlinga vedtok ei fråsegn om stoda for kvinner i India, med krav om at politikarar og styresmakter lokalt og sentralt her i landet bryr seg. Det blei sunge kjente songar, og kjente songar med ny vri på teksten. Og jentetrioen song ein sang om ein gris.
Pensjonert prest Åsta Ledaal snakka om respekt og likeverd; om då ho var i moskeen, og då dei fekk gjenbesøk frå moskeen i kjerka; om nedhøvling av dørstokkane i Trefoldighetskjerka; og meir. Etterpå fekk ho hekseprisen for 2018. Hekseprisen hadde elles jubileum – den blei delt ut første gongen i 1993.
Arealplanlegging
14.02.2018
Eit tjuetals personar på møtet på Fagforeningenes Hus i går kveld. Einar Krafft Myhren innleia om arealplanlegging. Han sit i bystyret og kommuneplanutvalet for SV, og er tilsett i kart og oppmåling i kommunen.
Han gjekk først gjennom det meir formelle tilhøvet mellom dei ulike planverka – region-, kommune-, regulerings- og areal- og transportplan. Den siste er overordna og retningsgivande for dei andre, og Arendal, Froland, Grimstad og Tvedestrand er omfatta av han. Han gjekk nærmare inn på kommuneplan, og sentrumsplan, og kva som ligg av føringar og krav. Då hundremeters-grensa vart nemnt, var det tilløp til latter.
Salen var opptatt av kulturminne som bør vernast (Ullåsen, Eydehavn). Korfor blir det handelsørkenar? Føringar for bilfritt sentrum. Blir det kanalar? Ny utbygging utan sikring for sykkel og gange (politistasjon, Stoa generelt) og planverket. Strakstiltak for tryggare trafikk i Kittelsbukt. Kva skjer med sjømannsskolen? Og folk på Eydehavn er uroa fordi møte nummer to om hamneutbygginga som skulle vore i januar enno ikkje er halde eller innkalt til.
Arendal SV var arrangør.
Folkets hus i Arendal
04.10.2017
Frå 1920 til 1932 var dette Folkets hus i Arendal.
Amatørene med solid punktum
02.09.2017
Foran frå venstre Thorbjørn Clausen (gitar, song), Anita Wroldsen (gitar, bassgitar, song), Olav Slaattene (trommer), Karen Tobine Løvsland (song). Bak Conrad Coll (lyd), Anita Tvede (song), Leif Arne Danielsen (song), Anders Thomassen (gitar, song), Thor Pinås (tangentar).
Amatørene stilte med same mannskap som i fjor, både onsdag kveld og i går, og dei var minst eit hakk mindre amatørar. Det serverte viser og country, og det blei allsong som lova, og publikum song uansett med på kjente melodiar, klappa takten, og gav applaus for gitarsoloar. Og etter Holding you fekk dei på scenen blomstar frå ein publikummar.
Det gjekk på engelsk og norsk – og svensk (Cecilia Lind). Dei starta opp med eit vidgjetent irsk gravøl og drikkegilde – The night Pat Murphy died, og etter drygt to timar og tjuesju melodiar slutta dei av med Jolene omatt etter ønske frå publikum, og så Tulsa time på nytt – ikkje heilt det: Dei tok den over i Åsmund Åmlibands Stomp og vatn. Dei fekk ståande applaus. Og dermed er Bakgårdssesongen 2017 historie.
To pluss ein pluss mange instrument
26.08.2017
ViTo består av Audun Haukvik (til venstre over) og Turid Jørgensen Honerud (kjent frå Katzenjammer), i går hadde ho tatt med seg ektemannen Ole-Kristian Jørgensen Honerud i tillegg. Dei hadde med ein haug med instrument. Og dei kunne handtere dei. Haukvik turnerte ulike gitarar, og på Olga brukte han trommestikkar på ei tom spritflaske. Dama på scenen brukte gitar, banjo, trommer – på eit nummer spelte ho gitar samtidig som ho trakterte stortromma og cymbalen. Ektemannen stilte med steel- og ymse andre gitarar, og trekkspel.
Musikken deira har blitt kalla folk-rock-pop-hillbilly, og går frå det røffe og raske til det meir vare. Og duoen har mektige røyster. Undervegs fortalde ho at ViTo kom i gang etter Kartfestivalen på Gvarv i fjor, der dei var med på ein hyllest til David Bowie, og Bakgården fekk hans Andy Warhol. Det mest kjende i går var truleg I’m on fire og Fairport Convention-songen Crazy man Michael. Det var mange sjølvlaga songar, og alt var på engelsk. Dei avslutta med ekstranummeret Hey me der eit fornøgd men fåtallig publikum klappa takten på ein sjeldan godvêrskveld.
«Alt kan konkretiseres»
19.08.2017
var tittelen på debatten i går ettermiddag. Ståle Gerhardsen konkretiserte debatten på sin måte (over). Det er det mest konkrete som har komme ut av debatten så langt.
Veslemøy Østrem uteska først Jørgen Kalstrøm (NKF), Hilde Tørdal (NBK), Katinka Maraz (Frie Fotografer) og Sverre Pedersen (Norsk Filmforbund) om den økonomiske stoda for kunsten og kunstnarane. Det er eit forsømt område, inntekta til kunstnarane har gått ned 15 pst mens den har stige med 22 for resten av samfunnet. Dermed må dei jobbe med andre ting, og ressursar brukt på utdanning ikkje tatt vare på.
Ei ny åndsverkslov må sikre at kunstnarane og det norske samfunnet får tilbake for det digitale gigantar som Google, Facebook mv stel utan vederlag. Og ein kan ikkje omdefinere klasserommet til privat område for å unngå å betale kunstnarane for det dei yter til den kulturelle skolesekken. Dei treng ordningar som sikrar føreseielege inntekter over tid, og pensjonsordningar. Regjeringa snakkar varmt om internasjonalisering og marknadsføring av norsk kunst samtidig som dei har kutta kulturmidlar til UD og fjerna kulturattasjeen i London.
I politikarpanelet sat Geir Jørgen Bekkevold (KrF), Anne Tingelstad Wøien (Sp), Ingrid Johansen Aune (AP), Ola Elvestuen (V) og Svein Harberg (H). Østrem spurde dei kva viktig som hadde skjedd dei siste fire åra. Harberg kunne ikkje peike på noko særleg konkret, men dei hadde sett i gong ei utgreiing. Elvestuen på si side kom med ei lang skryteliste, og kolliderte med Aune som er ordførar i Malvik og har sett kulturmidlar skrumpe. Wøien ville prioritere den kulturelle grunnmuren: ungdomsklubbar, bibliotek, kommunal kultur og kulturskolen. Alle avviste at klasserommet kunne vere privatsfære, og dei meinte ein kunne sjå kva andre land hadde gjort med omsyn til Google oa. Dei ville samarbeide med kunstnarorganisasjonane for å sikre dei betre kår, og Harberg sa kulturkutta til UD var meiningslause.
Poesi og musikk – Rumi songs
19.08.2017
Moulana Jalalod-din Balkhi Mohammad Rumi som tilhøyrer sufi-tradisjonen, vart fødd i Balkh i det som no er Afghanistan i 1207. Poeten og forfattaren Erling Kittelsen (over) har gjendikta Rumi til norsk, fortalde om mannen og diktinga hans, og las. Dei var overraskande moderne i formen. («Jeg er full og du er gal, og hvem skal følge oss hjem.»)
Saksofonisten Trygve Seim har laga komposisjonar på grunnlag av amerikansk-engelske gjendiktingar av Rumi. I utgangspunktet skulle det vore ei framføring med Seim, mezzosopranen Tora Augestad, Frode Haltli på trekkspel og Håvard Lund på klarinett, men til tider blanda pøsregnet på duken seg sterkt inn, og Augestad forsikra at som bergensar hadde det vore ein fryd å vere der.
Kunstnernettverket og Arendalsuka stod bak begge arrangementa.
Om å bygge bruer
18.08.2017
Torbjørn Valum frå Norske Konsertarrangører hadde fakta om stoda for dei som står mellom utøvande kunstnarar og publikum: Arrangørane. Det var eit markant skille mellom festivalane og heilårsarrangørane. Som at festivalane i snitt får 1 mill kr i støtte, heilårsarrangørane 450.000 kr. Mange må kompensere med sal av øl mv for å overleve. Fylkeskommunane bryr seg mest bare om festivalane, og Kulturrådet skeivfordelte kraftig til dei same.
Ida Habbestad leia debatten med Petter N. Toldnæs (V), Sven Harberg (H), Julie Lødrup (Ap), Linn-Elise Øhn Mehlen (Rødt), Anne Tingelstad Wøien (Sp), og Geir Jørgen Bekkevold (KrF). Alle ville gjøre noko med skeivfordelinga, utan nødvendigvis å ta frå festivalane. KrF meinte politikarane måtte gi Kulturrådet andre styringssignal. Rødt ville ha eigne midlar til rusfrie tiltak for ungdom, Ap ville ha nytt kulturløft med 1 pst av budsjettet til kulturen. Kompetansebygging var viktig, og her huska faktisk både Høyre og Ap å ta med kvinnene frå diskusjonen på mandag. Alle meinte arrangørane må kunne sjå lenger fram enn eit budsjettår. Rødt ville ha ei omstruktureringspause, og minna om at artistane har vore ukjende amatørar før dei ender på festival.
Det blei mykje alle var samde om: Grunnmuren i bygd og by, frå skole til frivillige arrangørar, og lønn og arbeidsvilkår for utøvarane måtte styrkast. Enkle ordningar for underskotsgaranti måtte på plass, dei må ikkje vere konjunkturavhengige. Det må vere lov å prøve og feile som KrF sa.
Arendalsuka og Arrangørforum stod for arrangementet.
Lågmælt tradisjonsmusikk
18.08.2017
Anders Erik Røine speler gitar, munnharpe og syng, Marit Karlberg syng og speler langeleik. Saman er dei Sudan dudan. Utgangspunkter er gamle slåttar og songtradisjon, og dei skriv au eigne tekstar. Dei inviterte publikum med på ei reise i eit mentalt landskap, musikken var smal, men landskapet var vidt, prega av sorg, død, kjærleik. Eit menneske lever kort, fattige kortare, og ungar døyr. Musikken bøter på korte liv. Det var lågmælt, melodisk, vakkert. Song og musikk som stod til kvarandre.
Dei opna med Inntil i dag; på Fuglefot kom munnharpa med. (Den er rundt 2000 år.) Dei har gitt ut tri CD-ar før, og til hausten kjem nr 4 – frå den fekk me høyre Festen. Ekstranummeret var gjenkjenneleg for dei fleste: middelalderballaden Svein Svane.
Nasjonal jazzscene og Riksscenen stod for konserten.
Kvitt arbeid kan smitte
17.08.2017
Jan Eggum opna ballet med En konge stor, og så la filosof Øivind Kvalnes (biletet) opp til debatten om svart arbeid i privatmarknaden: Folk må bli klar over eigen oppførsel på området, atferd smittar sa han; bruken av gulrot/pisk var kostbart, og kunnskapsspreiing ikkje så effektivt. At folk var rasjonelle var tøv. Folk gjør det rette når folk rundt dei gjør det. Me må yte motstand mot normalisering av tvilsam atferd, og påminningar fungerer.
Ragnhild Lied (Unio), Jorunn Berland (YS), Jon Sandnes (BNL), Trude Tinnlund (LO), Hans Christian Holte (skattedirektør) kom så med innspel før Heidi Nordby Lunde (H), Marianne Marthinsen (Ap) og Kjell Ingolf Ropstad (KrF) entra scenen. Sentra som er oppretta for å jobbe mot svart økonomi er viktige, men mykje står att i dei store byane. Dei kriminelle nettverka bak den svarte økonomien flyttar seg inn i nye bransjar og område, og har starta operere gjennom kvitvaska firma. Her må det tverrfagleg innsats til.
Samarbeidet med fagforeiningane vart framheva, og i år igjen behovet for at vanlege menneske får tilgang til dei registra som finst. Andre ønske og forslag var: ei side for å varsle det som kunne vere svart; økonomiske insentiv for å hyre kvitt i form av momsreduksjon el; ein handverkarportal med firmaopplysningar; obligatorisk fakturering for oppussing etc slik at arbeidet kunne sporast av evt nye huseigarar; eit tilsyn retta mot privatmarknaden. Erik Wold leia debatten der tilgang til register for menigmann syntest å vere noko alle kunne einast om.
– og så kom Eggum igjen
17.08.2017
Og det var han ærleg talt forundra over sjølv: Det var bare rundt eit år sidan han var i Bakgården sist, så folk burde vel forstått og huska kva dei fekk? Lite tjo og hei, iallfall. Dermed var tonen sett for klassisk Eggum med På an igjen, pluss innimellom enkelte ikkje-klassiske som han gjerne ville framføre. Her hadde han utvikla konseptet sitt frå i fjor – han kalte det belønningsprinsippet – god klapping på ein ny kunne bli ein god gammal, sjølv om han då kunne litt ta av og spele ein til av dei nyare.
Han var glad i orkesteret sitt; det var lett å rigge utstyret, og det var få interne konfliktar, sjølv om det kunne skje. Men for ein del år sidan hadde han huska tri kameratar som au spelte, og dei hadde han hyrt med på sin turne … Salen nynna og song med au når dei ikkje vart oppfordra til det. Han avslutta med Kor e alle helter hen og En natt forbi. Han skulle ramme inn debatten sa programmet, og han ramma publikum godt.
Bakgården var fullpakka både under debatt og konsert som vart arrangert av SMSØ.
Brecht, 4,7 km veg og konsekvens
16.08.2017
Kristin Danielsen frå Kulturrådet opna for debatten om kulturen i framtida med å sitere kommunisten Bertolt Brecht: Kunsten skal ikkje spegle samtida, men vere ein hammar som formar kultur og samfunn i framtida. Og ho sette kulturpolitikken i perspektiv: Ut frå kostnadene for 23 km ny E18 mellom Arendal og Tvedestrand, hadde ho funne at budsjettet til Kulturrådet ville gitt omlag 4,7 km veg.
Tone Hansen frå Kulturrådet hadde vanskar med å få fram særlege skille mellom Bård Vegar Solhjell (SV), Geir Jørgen Bekkevold (KrF), Arild Grande (Ap), Linda Hofstad Helleland, kulturminister (H), Marit Arnstad (Sp), Sveinung Rotevatn (V), Bjørn K Svendsrud(FpU). Det blei skryt av det som er gjort (Høgre), uro for alt som manglar (dei fleste). Velvilje til auka stipend, meir kulturskole osv. FpU har innsett at marknaden ikkje kan styre kulturen, sjølv om dei helst ville ha det slik. Kunst og kultur er viktige i livet for SV og alle, men me kunne levd utan, og då me ville det meir i politikken.
Bakgården var stuvande full, og til slutt fekk publikum sleppe til: om å satse på det frivillige kulturarbeidet som ofte sleit med elendige lokale og arbeidsvilkår; om dei store institusjonane; om dei 194 kinoane i Norge. Blei me klokare av debatten? Tja. Me bør nok legge oss orda til Rotevatn på minnet: Ikkje stol på kva politikarane seier og skriv, men sjå kva dei gjør. Som at mandag kveld var alle opptatt av likestilling i kulturlivet, i går vart det ikkje nemnd med eitt ord av nokon.
Musikk for tri instrument og ein tenor
16.08.2017
Med musikken kom regnet på duken over Bakgården. Under duken fekk me ein times delvis leikande konsert med Frode Haltli (akkordion), Håkon Kornstad (saksofon og song), Mats Eilertsen (bass). I eit tidlegare liv var Kornstad jazzmusikar, no er han både det og operasongar, og det vart det veksla mellom og kombinert, med kjende saker som: O sole mio (utan at det hjelpte noko), Sail along silvery moon, Marechiare, perlefiskarvisa, Morgen. Dei prøvde seg med innlegg i verdidebatten med Di tu se fedele av Verdi (!). Kornstad veksla mellom å spele på saksofonen, og halde den skrått mot brystet når han song, med solid og vakkert spel frå Haltli og Eilertsen.
Arrangør av debatten og konserten var Arendalsuka og Kulturrådet.
2 x 6 JA
15.08.2017
Kulturlivet treng omfattande kjønnsbalansetiltak på alle felt og nivå. Debattleiar Rhiannon Hovden Edwards (til venstre) frå Balansekunst viste det med ei rad med eksempel, og stilte spørsmålet om det var eit politisk ansvar. Frå desse (vidare frå venstre) Svein Harberg (H), Kari Elisabeth Kaski (SV), Thomas Walle (Musea Sogn og Fjordane), Julie Lødrup (Ap), Hans Ole Rian (Musikernes fellesorganisasjon), Guro Kleveland (Kulturtanken) kom det seks JA, utan om og men, i første omgang då.
Korleis skulle så det ansvaret arte seg? Skillelina her var vel om det skulle vere belønningar for god innsats eller føringar og krav for å få tildelt pengar, og for offentlege innkjøp. Føringane for tildeling forsvann i 2014. Er likestilling eit mål? Igjen seks JA. Det må innsats til frå førskole og skoleverk til akademia for å gi rollebilete og modellar som opnar for at begge kjønn slepp til og kan utvikle sine talent og spegle ein breiare røyndom.
Det må vere lov å sei at debatten i Bakgården var noko meir kultivert enn partileiardebatten seinare på kvelden. Om han var avklarande er meir uvisst.
Daniela Reyes
15.08.2017
Hundre prosent kvinner på scenen etterpå, og likevel, med eit hint til debatten sa Daniela Reyes ho måtte kompensere litt: ho hadde med seg to gitarar, eit trekkspel og looputstyr. Det siste har Bakgården opplevd fleire gonger før, og det er like fascinerande kvar gong. Ikkje minst i går, det utstyret me har sett før har vore enklare og mindre omfattande. Ho tok opp sitt eige spel, spelte det tilbake, bytta instrument undervegs og spelte så saman med seg sjølv, presist, vakkert, breitt lydbilete. Innimellom og under framføring turnerte ho utstyret på scenegolvet med sokkekledde tær.
Ho starta med eit par av dei meir kjente melodiane sine, City Light og Melancholic Song. Ho var blitt utfordra til å skrive ein norsk tekst; det hadde ho gjort, den hadde ingen tittel – heitte bare nr 4. Ho skreiv i grunn fleire tekstar enn melodiar utan at ho visste grunnen, og det var ikkje alltid rim. Ho sa melodiane var litt triste og litt glade, men det var koseleg å tenke på. Den siste songen hadde heller ikkje namn, det var nr 1. Den hadde ho framført før og då var den roleg, men fordi ho så lett blei oppfatta sjarmerande framførte ho ein versjon som ikkje var roleg.
Attenåringen aleine på scenen kompenserte veldig bra. Det var Arendalsuka og Balansekunst som stod for begge arrangementa.
Bursdag for Cornelis
12.08.2017
Cornelis Vreeswijk kom til Sverige frå Nederland som trettenåring. Han som blei ein meister med det svenske språket, han vart nekta svensk statsborgarskap i 1968 fordi han ikkje kunne svensk godt nok(!). Tirsdag denne veka hadde han vore 80 år. I går vart han hylla i Bakgården, og det blei ein bursdag verdig Cornelis.
Dei som hylla han var Anne Bolette Stang Eng og Knut Olaf Elvik med musikarlaget Rasmus Solem på tangentar, Espen Larsen på gitar, Dag Tynes på trommer, og Ole Kelly Kvamme på bass. Publikum fekk servert eit utdrag av dei 700 tekstane han gav ut, dei to song saman og kvar for seg, frå det vemodige til det sprelske. Publikum song og nynna med innimellom. Personliga Person kom i Imperiets versjon av visa. Fred Åkerstrøm var jamgammal med Cornelis og ein nær ven. Han fekk sin hyllest: Stang Eng song Jag ger dig min morgon.
Publikum, som i snitt nok var litt oppi åra, overtok delar av Turistens klaga. Aller sist av ekstranummera kom Sommarkort, den siste visa han spelte inn før han døydde av leverkreft i 1987:
Somliga säger vi lever i evighet,
fast döden är det sannaste som dom vet.
Andra säger lyckan finns i ett ögonblick,
fast dom aldrig hann i fatt de dom fick.
Ein pluss to
05.08.2017
Jon Fosse sjølv var der ikkje, men orda hans var, framført av skodespelaren Anne Marit Jacobsen. Det var knappe tekstar: om det vanskelege i å skrive, om å kjenne på «noko veldig der inne eller ute ein stad». Det var mange knytt til naturen, vêret, fjell, dyr, og nokre om å vere nær andre menneske. Siste delen av kvelden var frå Morgon og kveld, om Johannes, son til Olai, han som vart fødd ein morgon og skulle bli fiskar, han som døydde ein kveld. Me fekk fødselen.
Benedicte Maurseth vevde orda saman med hardingfelespel, og innimellom song. Tekstane til Fosse har vore kalla lågmælte. Spelet til Maurseth var lågmælt, fast og vakkert. Før ekstranummera vart delar av forsamlinga utnemnd til representantar for q-tipsgenerasjonen av Anne Marit Jacobsen, før ho kom med Hundesong. Benedicte Maurseth song Fosses tekst Ser du eit hjarte med melodi av Berit Opheim – utan fela til. Det var vakkert.
Standup
20.07.2017
I går var Eldar Vågan og Tor Welo i Bakgården, der hadde dei ikkje vore før, men Welo hadde vore nær på: han jobba på Hotell Phønix på 70-tallet. Vågan hadde hatt ein gammalkjærast frå Gjerstad, men ho vart tung i baken etter kvart, og tung å danse med fordi føtene var grodd fast i støvlane. Totningen Vågan bur i Bærum, men hadde au budd på Kongsvegen 75 i Brummundal då Welo kom på besøk under prøvekøyring med ein rådyr Volvo, då dei kalibrerte brennevinsmengde og blandevatn ut frå mønsteret på syltetøyglasa, og køyrde bil etterpå. Det gjekk ikkje bra …
Innimellom bytta Vågan gitaren med elektronisk trekkspel: spelet sjølv gav ikkje lyd; lyden gjekk gjennom kabelen, så han kunne spele i verdsrommet, utan at det hadde vore forsøkt. Nesten to timar utan pause, med muntleg og musikalsk dialog mellom dei to, på kjent vis og kjente vriar på kjente melodiar. Bakgården var fullsett, folk var blide då dei gjekk, men det kom klagar på høgt lydnivå.
Frå Fræna til korintarbrevet
13.07.2017
Ine Hoem med band i Bakgården i går kveld, for første gong i Arendal. Ho syng elektronisk pop med ein fot i jazzen, og har ein mektig stemme. Med seg hadde ho Julie Falkevik Tungevåg med tangentar og song, Trygve Fiske på bass, og Marius Simonsen på trommer. Ho har to plater bak seg, Angerville og Moonbird, der svenske Tobias Frøberg har vore med, og til hausten kjem den tredje.
Bakgården fekk høyre eit knippe melodiar som finst på platene, alle på engelsk, med eitt unntak, Sang til Sonja. Den er laga av bergensgruppa Hjerteslag, og er med på plata som kjem. Ine Hoem er datter til Edvard Hoem som kjem frå Fræna, og natur og himmel og hav her låg i botnen på fleire melodiar. Love is heavy var inspirert av det første korintarbrevet si utlegging av kjærleiken: «Kjærleiken utheld alt, trur alt, håpar alt, toler alt.» Stick to it kom til etter at ho las Olav H Hauges dikt Hald på med ditt, som au forsamlinga fekk høyre før songen kom. Ekstranummeret tok ho aleine, på tangentar: Get it off.
Dei må gjerne komme igjen, det er fleire menneske her nede som toler å høyre musikken.
Unike Unstad
08.07.2017
Tonje Unstad for fjerde gong i Bakgården i går kveld. Første gongen var i 2007, då sat det ein dryg handfull folk framfor scenen utan at det påverka ho i negativ lei. Ti år seinare har dama frå Harstad gitt ut to plater, turnert barneskolar over heile landet, budd i Oslo og Tromsø, fått Prøysen-prisen, to Spelemannsprisar, to barn og blitt slarkat i kantan. Den skjellsettande opplevinga å bli mor fekk forsamlinga i ei vakker vise om varmen frå eit barn på armen, om slit og uro og ansvar og lite søvn.
Om det hadde møtt opp to, ville ho sett dei på første rad, sette seg på scenekanten og halde intimkonsert sa ho. Det blei ikkje nødvendig i går. Ho fekk med seg publikum til å vifte med peikefingaren til ein barnesong (?), til å hyle som ulvar til Natteliv, ein song om det garva utelivet i Tromsø, og allsong på Orca ikkje, visa om spekkhoggaren frå stranda i Evenes. Ho hadde ei vakker vise om kjærleik. Den endte ikkje godt. Det var miljøskade etter turnering saman med Jan Eggum fekk me vite.
Ein tekst var ikkje sjølvlaga. Med høg jentestemme song ho Bestemor sitt utedomed tekst av Helge Stangnes – om bestemor som var tjukk og god, med utedo med hol som var laga etter ho. Alle kan vel forstå at det kan vere litt problematisk for ein spinkel unge.
Det blei sukka «åja!» i forsamlinga fleire gonger då ho annonserte dei kanskje mest kjente melodiane sine. Ho avslutta nydeleg med Æ ror aleina, og så Søv du i nattsom ekstranummer. Halvannan time på scenen utan pause, ei dame aleine med gitar.
Ranværing i regn
29.06.2017
Fleire på scenen i går kveld var kortreiste. Camilla Susann Haug er frå Mo i Rana, men bur på Hisøya. Ho leverte eit knippe med sjølvlaga tekstar, med unntak av to. Dama syng det som har blitt kalla visejazz. Første plata kom for ti år sidan, neste kjem fredag 13. oktober, så er ho trygg om omtalen blir dårleg, som ho sa. Den nye plata – Tusentrinnstrappa – gav namn til konserten i går. Det var jordnære, litt mørke tekstar, om mørketid, frost og regn, men au ein hyllest til ei bestemor som hadde levd eit langt men for kort liv. Ho song trygt og godt på sin eigen dialekt, og sjølv om det småregna blei det aldri «regnværsdialekt».
Ho hadde med seg Espen Berg Trio: Espen Berg piano, Bárður Reinert Poulsen bass, Simon Olderskog Albertsen trommer. I tillegg Lars Andreas Haug på tuba, og Oscar Andreas Haug på trompet. Alle handterte instrumenta sine framifrå; publikum klappa nesten da capo innimellom, og til slutt kvitterte dei for ein strålande konsert med ståande applaus.
Solidaritet
23.06.2017
Fagforbundet hadde hyra inn to lagerarbeidarar, ein kjerkeorganist, ein NAV-tilsett, ein salsarbeidar og ein som jobbar med rekneskap i kommunen. Og med lydmann frå Grimstad blei det solidaritetskonsert. Elin Berntsen ønska velkommen ein godt besøkt Bakgård, og Venke Anny Nes fortalde om forbundets SOS-landsby i Huambo i Angola.
Bjørn Aslaksen hadde med seg Leif Rino Muller på tangentar og Anne Johannesen og Thomas Isaksen kora. Sjangermessig var det viser og country, alt på engelsk, og med eitt unntak (Dylans Boots of spanish leather) eigenprodusert. Og det handla om det som stod han nær, frå songen til dattera som skulle dra heimanfrå, til kona, til broren som døydde ung, med glimt i auget om at han var distre og var hypokonder: han var overfølsam for symptomer, som han sa.
Kim Isaksen med May Linne Danielsen på tangentar. Her gjekk det frå viser, pop, rock til musikal, frå Abba og Secret Garden til Louis Jacoby, Erik Bye og Ole Paus. Som ei forsikring – eller ei bøn? – slutta han solidaritetskonserten med You’ll never walk alone.
Alle sju fekk solidaritetsbevis for innsatsen.
Historie
22.06.2017
Jack Stillwater og roots-musikk i går kveld. Dei fire på scenen (frå venstre Morten Huseby, Terje Espenes, Arne Harald Foss og Odd Inge Rand) budde innanfor for det regjeringa gjerne vil kalle Viken-regionen, men alle hadde tydeleg ikkje røtene sine der. Dei hadde aldri vore så langt sør som Arendal, og dei likte takhøgda i Bakgården.
Gruppa har sett musikk til vesentege og viktige hendingar i norsk historie. Prosjektet The Farmer’s Trilogy har fått strålande kritikkar; det starta for fem år sidan med ei utfordring om å skrive om den norske bonden, og blei eit opplegg i tri delar om norsk utvandring til USA: Slitet, uroa, håpet og draumane – i Norge; på reisa over; og det nye livet. I tillegg har gruppa laga musikken til filmen om Kings Bay-ulykkapå Svalbard i 1962. Dette og meir fekk Bakgården presentert gjennom tjue melodiar i går. Frå det vare og rolege (og to akkustiske) til meir harde og røffe. Dei må veldig gjerne komme igjen, til eit større publikum.
Arendalittar med talent
15.06.2017
I går kveld var scenen i Bakgården rigga for Kulturskolen. Det måtte bli trangt. Lærarane Anna Jastrzebska, Kevin Miller og Egil Ødegård var i sving under konserten – dei to siste som musikarar, og Egil Ødegård loste oss i tillegg gjennom programmet. Det var ein kveld via til den rytmiske delen av Kulturskolen, for som han sa var det ikkje spesielt stas å slepe klaver inn i Bakgården.
Alt i alt 19 ungdommar mellom 13 og 19 år presenterte eit program som spente frå jazz i ulike sjangrar, til Abba, Dylan, Beatles, instrumentalinnslag og blåsarar. Det var tydeleg nervar hos ein del, men det var store talent og evner som blei vist fram for ei forsamling med mange stolte opphav og beste-opphav, familie og vener. Det er ganske naturleg i ein slik samanheng, men konserten hadde utan tvil gått heim hos alle som liker musikk.
Under konserten fekk Martine Kristiane Tan Drømmestipend 2017 som ein av 100 over heile landet. Ho er matematikkstudent med allsidig bakgrunn frå piano, gitar, saksofon, kor, korps, tegning, digital kunst og grafitti.
Egil Ødegård går ut i pensjonistlivet neste veke, og fekk blomstar etter 38 års innsats for kulturlivet i Arendal.
Melodisk i regnet
08.06.2017
Steinar Raknes er kalla innovatør på bass. Det gjeld sjølvsagt det musikalske, men for å få til det musikalske må ein ha på plass det praktiske og tekniske. Einmannsorkestret hadde eit pilkoggeraktig futteral hengande på bassen der felebogen var når han ikkje brukte den. Innimellom blei den brukt på strengane, eller bogetuppen til å starte loopen: Med loopen tok han opp spel og song, som han så spelte av litt seinare. Slik spelte og song han saman med seg sjølv, presist, og ikkje minst melodisk vakkert. Ein bass som var som eit fuktig handkle på grunn av regnet hindra ikkje det.
Det var rock, blues, country og americana som lova: frå melodiar som Speed of the sound of silenece; Corrina, Corrina; I’m on fire til eit par eigne komposisjonar. Og han likte å synge etter to månaders platearbeid i studio utan å synge. Woodstockhar med strofa We are stardust – med 3-4 måkeskrik over duken endra han det lynkjapt til We are seagulls. På Walkin instruerte han publikum til å kore ordlaust med, og dei var fornøgde på og framfor scenen.
Vêret blei langt betre enn det meteorologane hadde truga med. Konserten var eit samarbeid mellom Bakgårdskonsertene og Arendal jazzklubb.
Ein 55 år gammal draum
01.06.2017
– Her va det mye kjentfolk, sa setesdals-arendalitten Kirsten Bråten Berg då ho entra scenen i går. Sist ho var her, fekk ho tatt familiebilete med søskenbarn mm. Då ho vaks opp i Arendal, kunne ho ikkje gå i jazzklubben, og ikkje spele i Guttemusikken. Men femtifem år seinare fekk ho hemna seg med å stille saman med tri eminente jazzmusikarar: Rune Klakegg på tangenter og trekkspel, Jan Olav Renvåg på bass, Leiv Rune Solberg på diverse strengeinstrument.
Dei serverte ei blanding av gammalt og nyare – frå En sang til deg jeg synge vil og Svarterabben til Den skamløse gamle dame (Alf Cranner), Slak line (Kjartan Fløgstad) og Cohen/Rems Spurv på en snor. Det blei nesten fulltonande allsong på Eg gjette Tulla og Blåmann, Blåmann, bukken min. Innimellom mimra kvartetten om gamle instrument og anna. Balladen om Lill Lisa hadde Kirsten Bråten Berg frå eit voksrullopptak med Svein Hovden, og før framføringa av songen demonstrerte ho og Leiv Solberg stemmeforvrenging og bakgrunnsstøy på voksrull.
Himmelen var blå, det var eit litt kjølig drag i lufta, men dei snautt hundre framfor scenen fekk med seg ein flott start på årets Bakgårdssesong.
Frokost
02.05.2017
Ein er profesjonell, resten amatørar. Det er dugnadsgjengen som sørga for 1.mai-frokost på Fagforeningenes Hus i går. Drygt femti personar forsynte seg med mat. Bordet hadde det meste av det eit slikt bord skal ha. Som til dømes eggerøre, røykelaks, ramsløkpesto, rabarbrasuppe, waldorfsalat, glutenfritt brød…
Frokosttradisjonen har nokre år på baken. Som alltid var det var nye fjes, men au dei ein må rekne som vetaranar: folk med ungar som sjølv har vore frokostgjestar sidan dei var ungar.
På ettermiddagen gjekk 140 i tog frå huset til Sam Eydes plass, der Christina Bech Jørgensen og Gerd Liv Valla snakka for rundt fire hundre. Parolane i toget var: Trygge jobber, nytt flertall ● Nei til privatisering, styrk offentlig sektor ● Styrk yrkesfagene, fler lærlingeplasser ● Vern Åsbieskogen og bymarka ● Trekk Norge ut av Tisa-forhandlingene ● Ut av EØS ● Fritt Palestina ● Atomnedrustning nå – forbud mot atomvåpen ● Stopp USAs dronekriger.
Kvinnedag i snøvêr
09.03.2017
Først heldt Marthe Næss Thomassen appell, så gjekk 140 i tog (det var 90 i fjor) i snødrev frå Kanalplassen til Fagforeningenes Hus. Parolane i toget var: Vi hilser våre medsøstre 8. mars – kamp mot all kvinneundertrykking ● Beskytt kvinner på flukt – krev trygge veier til Europa ● Ikke svekk kvinners stilling – forsvar likestillingsloven ● Kamp mot vold og voldtekt – rettsikkerhet for kvinner ● Atomnedrustning nå – forbud mot atomvåpen ● Solidaritet med verdens lesbiske! ● Kvinnekamp mot sosial kontroll og æreskultur.
Det blei stuvande fullt i storsalen – damer i alle aldrar frå unge jenter til pensjonistar, meir enn ein handfull mannfolk (frå ungdom til pensjonistar), og sjølvsagt ungar, som mesteparten av tida teikna i ein av småsalane. Det var allsong, og det var appellar rundt parolane frå toget og meir: Amina Bitar, Feven Gebremariam, Azhar Hashi (ei av dei første kvinnene i moskestyre), Svala Torstveit, Ellen Rygh, Guro Fiola Andreassen.
Nina Jentoft fekk hekseprisen 2017 for innsatsen for likestilling. Åsta Lovise Einstabland snakka om «Kvinner og ledelse». Ho var opptatt av rollemodellar. Kvinnene gjør 66 pst av alt arbeid i verda, får 10 pst av lønna, og har mindre enn ein prosent av all formue. Derfor var det viktig å få fleire kvinnelege toppleiarar, sa ho. Det møtte motbør frå damene i salen: Alle damer kunne ikkje bli leiarar, eller var slett ikkje interesserte i det, og det var viktig med rollemodellar på alle plan.
Det er førti år sidan FN gjorde 8. mars til den internasjonale kvinnedagen, og nesten like lenge har Fagforeningenes Hus servert kaffi, vaflar og anna til dei som feirar dagen.
Han derre bergenseren og stinn Bakgård
27.08.2016
Dei var fornøgde med kvarandre i går, publikum og Jan Eggum. Det var fjerde gongen han var i Bakgården, og han var i det pedagogiske hjørnet: Det var dei to reglane for allsong: «1) Syng same song som meg, og 2) ikkje vent med å synge til naboen startar, det kan hende han gjør det same.» Og ettersom han hadde mange nye gode (frå den nye plata Rio han så viidt nemnde) han gjerne ville framføre, og ganske mange gjerne ville høyre gamle gode, då kunne solid klapping etter ein ny føre til framføring av ein gammal. Folk lo, humra, gapskratta, og song og klappa med.
Dei gamle – som Mang slags kjærlighet; Mor, eg vil tilbake; Heksedans; Alarmen går (ikkje La armen gå som ein journalist visstnok skreiv ein gong); Kor e alle helter hen; På’an igjen – kom derfor innimellom nye, og innimellom vitsar, leik med ord og litt engelsk for eventuelle foreigners.
Songaren, gitaristen, komponisten og tekstforfattaren viste til analysar av dei over 200 melodiane han hadde laga, der bare 7 endte godt. For å sikre seg mot at folk gjekk på byen og fortalde det hadde vore gøy på Eggumkonsert i Bakgården, avslutta han med En natt forbi.
10-årsjubileum med Amatørene
25.08.2016
Frå venstre Thor Pinås, Anita Tvede, Karen Tobine Løvsland, Anders Thomassen, Thorbjørn Clausen, Anita Wroldsen, Leif Arne Danielsen (Daniel), Olav Slaattene. Lydmann var Thomas Løken, bakkemannskap Anita Stiansen, Anny Fløistad, Anne Marie Johansen, Sylvia Pinås.
Det er tydeleg det store jubileumsåret i Bakgården. Til lørdag er ti år og ein dag sidan den aller første seansen med Amatørene i 2006. Kjennemerket har vore viser, køntri, sketsjar og sjølvsagt allsong. Sidan starten har det vore fast takst at dei avsluttar sesongen i Bakgården, dei siste åra med to kveldar. Alle i gruppa er frå distriktet, samansettinga har veksla gjennom åra, bare Leif Arne Danielsen har vore med heile tida.
I går kom det kjente og mindre kjente melodiar. Det var frå Ønskekonserten på 50-talet (De nære ting); det var Beatles (Hey Jude); det var Tilgivelensens kunst; og Omtrent som før. Det var køntri, irsk (Fields of Athenry), og rock (som Proud Mary, Lay down Sally). Og sjølvsagt Reinert med beinet. For andre gong i sommar fekk Bakgården høyre Bjarte Hjelmelands vakre omdikting av Dylans Make you feel my love. Det var songar av Jonas Fjeld og Henning Kvitnes. Publikum var med, og klappa til slutt da capo. Som dei amatørene dei var, gjekk dei ikkje av scenen før ekstranummeret. («Det er så mykje å snuble i.») Og fordi dei var amatørar, hadde dei heller ikkje planlagt ekstranummer, og tok Midnight special om igjen. Publikum godtok det glatt, og klappa fornøgde med. Amatørene stiller igjen på lørdag.
World Music aus Berlin til arendalske kjerkeklokker
20.08.2016
Aletchko trio for alle første gong i Norge, med filolinisten Alexey Aletchko Kochetkov, gitaristen Cristian Varas og perkusjonisten Peter Kuhnsch, frå Russland, Chile og Tyskland, alle bur i Berlin. Der bur det menneske frå 180 nasjonar fredeleg saman. I denne smeltedigelen blir det spelt musikk frå heile verda, eigentleg world music blei det sagt, og skapt ny med utgangspunkt i desse tradisjonane. Den musikken ville gruppa presentere for Bakgården i går, «to put a smile on your face».
Musikken hadde opphav på Balkan, Midtausten, i sigøynermusikk, klezmer og klassisk musikk. Det var rondoliknande musikk med arabisk rot, det var musikk frå Afrika, og det var eit par eigne komposisjonar. Det var fyrrig musikk og framifrå handtering av instrumenta. Då Aletchko instruerte publikum til å klappe 7/8-dels takt til ein greskinspirert melodi, starta dei katolske kjerkeklokkene på Tyholmen, slik dei alltid gjør kl 1825. Dei er ikkje dei første artistane som har blitt overraska under lydprøve eller konsert, men det var tydeleg første gongen for dei. Dei avslutta to ekstranummer med melodien Abraham (vår far), ein ladinomelodi, i spansk-jødisk tradisjon frå 1500-1600-talet.
Folk smilte då dei gjekk. Arendalsuka stod for arrangementet.
Kulturdebatt og Rita Eriksen
19.08.2016
Debatten om gammal og ny åndsverkslov starta pedagogisk med at Lise Stang Lund uteska Irina Eidsvold Tøien, Ida Kindem (NOPA), Ida Otterstad (BONO) og Jan Terje Helmli (Norwaco) om korleis teknologiske endringar skapte nye problem for opphavsretten til dei som skriv, maler, filmar osv. Litt ulike problemstillingar, men frå trykkekunsten og Gutenberg til i dag har teknologiske nyskapingar alltid komme først og opna rom for dei som vil gå utanom eksisterande lover og avtalar for å sko seg, sleppe å betale dei som skapar. Skaparen må få vederlag, uavhengig av teknologisk plattform. Privat bruk må kompenserast av det offentlege, og det betyr meir pengar.
Politikarpanelet Ola Renolen (MDG), Ola Elvestuen (V), Bård F Fredriksen (H) og Hege H Liadal (AP) var nesten rørande samde. Om teknologiuavhengig åndsverklov som sikrar vederlag til skaparen frå dei store kommersielle aktørane, og vederlag frå det offentlege for privat bruk. Dei trudde lovforslaget ville gå greit gjennom. Spørsmålet blir vel nettopp kva som skjer i høyringsrunden, og evnen til å handheve eit nytt lovverk.
Debatten blei videooverført direkte til You Tube. Ikkje heilt logisk kanskje å mate eit av dyra dei meiner alt får for mykje?
Rita Eriksen hadde med seg broren Frank og Stian Tønnesen. Dama er mangeårig medlem i NOPA, men det var først dei seinare åra ho for alvor hadde skrive musikk sjølv. Den første heile songen laga ho ein varm sommardag for tri år sidan, den kom: Der ingenting skjer. Elles var det mange av dei gode kjente. Ein publikumar ønska seg Den verste vinteren, den kom utafor settlista. Prøysen vart hylla med eigen versjon av Sønnavindsvalsen, og Tir n’a noir kom til slutt.
Bakgården var godt fylt, og det var Kunstnernettverket som stod for arrangementet.
Frå barokken til Brecht og Weill for a while
18.08.2016
Frå venstre: Pål Hausken, Martin Taxt, Tora Augestad, Mathias Eick, Stian Carstensen.
Mezzosopranen Tora Augestad, Stian Carstensen (Farmers Market), Mathias Eick (Jaga Jazzist, Manu Katché), Martin Taxt (Trondheim Jazz Orchestra, Koboku Senju) og Pål Hausken (In the Country, Susanna) er ifølgje programmet i ferd å slå gjennom internasjonalt. Dei gjorde det iallfall for ein fullsett Bakgård. Dei fekk servert det beste frå dei siste 400 åra. Frå død og dævelskap i barokken, til tekstar og melodiar av Brecht og Weill, frå kammermusikk til kabarétsongar. Fantastisk song og musikk. Innimellom var det på grensa til allsong, på Mackie Messer og September song.
Dei avslutta med ein pophit frå 1603: Come again. På nettet kan ein no lese at australske forskarar har funne ut at du blir lykkeleg av å gå på konsert og høyre på musikk saman med andre. Du treng ikkje dra til Australia for å finne ut det.
Halvdan Sivertsen inn i svarte natta
17.08.2016
Frå venstre: Hans Christian Holte, skattedirektør; Randi Flesland, direktør Forbrukerrådet; Jon Sandnes, Byggenæringens Landsforening; Jan-Ingolf Ropstad, stortingsrepresentant, KrF; debattleiar Erik Wold. Elles deltok Helge Orten, stortingsreprensentant H; Ingebjørg Harto, direktør næringspolitikk, NHO; Trude Tinnlund, LO-sekretær; Jorunn Berland, leder, YS; Anette Trettebergstuen, stortingsrepresentant, Ap.
Det var ein fullpakka Bakgård og eit tungt panel som stilte til debatten om svart økonomi. Det er mest svart arbeid innan reinhald og snikkararbeid; med årleg oppussing for rundt 70 mrd kr står det svarte arbeidet for rundt 21 mrd. Forbrukarrådet ønskar lage ein forbrukarportal, men då var dei avhengig av å få informasjon og data frå andre. Skattedirektøren sa dei sat på opplysningar dei ikkje kunne dele mellom eigne avdelingar pga gjeldande reglar. Fleire meinte teieplikta måtte mjukast opp på dette området – den svarte økonomien skjuler ofte hard kriminalitet og misbruk av menneske.
Representanten for byggenæringa viste til HMS-kortet som forbrukarane kunne be om å få sjå – det var all grunn til å vere skeptisk til handverkarar som ikkje kunne legge fram det. Meir er på gang, politikarane meinte dei var einige om målet, det var verktøyet som trong tid for å komme på plass i eit system som malte seint. Skattedirektøren meinte alle var rørande einige.
Eit siste punkt tok opp den såkalla delingsøkonomien, den var kommen for å bli, på områder der forbrukarane ikkje var fornøgde, blei det sagt. Ein måtte tilpasse regelverket. Men det kan vel ikkje kallast deling når ein tar seg betalt ?
Som det stod i programmet ramma Halvdan Sivertsen inn debatten i går, halvanna melodi før debatten og fleire etterpå, i kjent stil til eit fornøgd publikum. Med seg på gitar hadde han Håvard Bendiksen. («Med to gitarar er det viktig at iallfall ein av dei er superflink. Men Håvard er ganske god han au.») Det blei mange viser og vitsar med tema kjærleik. Bryllupa blir større og finare, ekteskapa kortare og kortare. Men enkelte er så heldige å ha same kjæraste år etter år – utan at kona oppdagar det. Då dei hadde sunge seg ferdig, og folk hadde sunge med, var det svarte natta.
Arrangør: Samarbeid mot svart økonomi (LO, NHO, KS, YS, Unio og Skatteetaten)
Solidaritet med trøkk
16.08.2016
Verda er ikkje fattig, men urettferdig, sa Philip Rynning Coker. Han er nestleiar i Norsk Folkehjelps Solidaritetsungdom. Hovudorganisasjonen blei starta i 1939, i kjølvatnet av borgarkrigen i Spania og Finlandskrigen. Organisasjonen driv eit allsidig arbeid, innanlands med redningstjeneste, førstehjelp og ikkje minst på asylmottak. Utanlands er dei i alle verdsdelar, med humanitær nedrusting, minerydding mv. Mange fleire kunne bli med i arbeidet, det var ikkje bare raddisar med rastahår som dreiv med slikt, sa han.
Jentebandet Razika på fire frå Bergen hadde med seg to menn, då var mannekjønnet litt betre representert på scenen enn blant tilskuarane. Det var kanskje kulaste plassen dei hadde spelt, sa dei. Dei speler ei blanding av pop, rock, ska – det meste. I sommar har dei kritisert regjeringas innvandringspolitikk, og ikkje vore særleg glade for ros frå statsministeren. Men uansett: Trøkk var det i Bakgården i går! Og for dei som måte lure: Razika er eit palestinsk jentenamn.
LOs ungdomsutvalg i Aust-Agder stod for arrangementet.
Maks miks
13.08.2016
Det blei mykje latter i Bakgården i går kveld då Polkabjørn og Kleine Heine serverte ei salig blanding av jodling, strupesong, gospel, gamle svisker med Vera Lynn, Jim Reeves, Hank Williams. (Køntrien var for dei eldre.) Og dei hadde fleire eigenproduserte (for å få Tono-pengar). Og Whitney Houston som ikkje stod på settlista.
Med lett forvrengte tekstar innimellom, og for det meste med tvilsamt faktisk innhald i historikken bak det dei presenterte. Mens Polkabjørn vinka kongeleg etter kvar framføring, var det Kleine Heine som tok oss gjennom seansen i lett slentrande stil, forsikra seg stadig at folk hadde det bra, eller om dei hadde behov for ei lita tissepause?
Det var dobbelt jubileum – både 25-årsjubileum for Bakgårdskonsertane i år, og konserten i går var nummer 300. Det feira dei med quiz: Kor langt kasta Egil Danielsen spydet i Melbourne i 1956?
Full pakke med Reiersrud solo
06.08.2016
Ein vanlegvis røff bluesartist aleine på scenen i går. Han hadde mjukna i løpet av sommaren, og mellom anna serverte han Prøysens Lille Måltrost med eigen melodi. Han kunne bruke instrumenta sine: Han veksla mellom to gitarar, ein weissenborn (Hawaiigitar), saz (tyrkisk/kurdisk versjon av instrument frå Midtausten). Med den framførte han den tradisjonelle kurdiske melodien Shaban (oppheve, løfte) med litt norsk tekst: «Shabana Rehman løfta mullah!» Og munnspel, med lynsnar og pustkrevande veksling mellom spel og song. Han brukte også noko tilsvarande loopen til Håkon Kornstad (sjå nedanfor).
Han hadde publikum i si hule hand som det heiter, og det var nesten da capo-klapping lenge før det nærma seg slutt. Imponerande klapping, som han sa. Han hadde snakketøyet i orden, og latteren sat laust. Ein time og førtifem minutt utan pause, med to ekstranummer. Han avslutta med Skjoldmøyslaget (som Bjørgum for 3 veker sidan), der han rulla ned på golvet, rulla på sit-ups-liknande vis mens han trakterte gitaren. Det var tredje gongen han var her, og det var alltid hyggeleg sa han.
Med skråblikk på livet
21.07.2016
Det var ferie, sol og ein sjeldan sommardag. Og i Bakgården var det Tønes og fullt hus. Med seg hadde Tønes Erlend Aasland på banjo, mandolin med meire, Arne Andersen på trommer, og Gaute Tengesdal på bass.
Sommarvarmen gjorde at han måtte småstemme litt på scenen, og folk ropte fram songtitlar dei ønska seg. Mannen, som eigentleg heiter Frank Tønnesen, er frå Sokndal og skriv på dialekt. For framføringane sine har han mellom anna fått Spellemannspris og Dialektpris.
Og i går serverte han eit knippe slike tekstar med skråblikk på livet. Det var om ein biltur, han som køyrde 40 uansett; det var om seminar, og han har heilt tydeleg vore på ein del; det var om kjærasten som vaska han på ryggen og passa på at han ikkje reiv buksa når han krabba over gjerdet; det var om vrangpinnen som bare ville ete klørne og ikkje det som var inni krabba. Og slik heldt det fram, med pussige og lune historier om dei hendingar, ting og saker som livet kan by på. Publikum gjekk lykkelege heim, og dei på scenen ba om å få komme tilbake.
Ein duo frå kystnære strøk og eit gufs frå dei inste bygdene
14.07.2016
Johanne Flottorp er no felespelar i klasse A, ho har vore i Bakgården fleire gonger før. Åsmund Løvland Solberg har tatt ein master i improvisasjon på Högskolan för scen och musik i Gøteborg. Han har vore så vidt på scenen her før, men kjenner Bakgården godt etter fleire sesongar som hjelpemann for Frank Kvarstein.
Dei opna med gangaren Skorsvikjen, og heldt fram mest med tradisjonsmusikk, Klunkaren, Gygra – heksa som skal ha kasta stein då dei bygde kjerka i Bø. Ein sjølvlaga brureslått kom, Nordafor, framført første gong på bryllup i Nord-Norge i fjor. Dei slutta av med bruremarsj frå Herefoss. Det var kraftig og vakkert spel.
Hallvard T Bjørgum hadde tankar om drap og skytingar i USA, og minna om at me nordmenn hadde medansvar her, gjennom slavehandelen, ikkje minst Arendal. Som han tok oss gjennom repertoaret sitt snakka han om felene sine, innimellom til dei, og sa hardingfela var eit økologisk instrument – mesteparten var frå planteriket, utan kvinten frå mineralriket.
Og musikken: Det var Fjellrosa etter Lars Fykerud, det var Bokkoen, Fosslien. Han var innom felespelar Sigrid Besteland som har fylt 100, og Rolling Stones og Paint it black, som brukte reinlendartakt, men ikkje visste det sjølv. Bruremarsj frå Herefosskom for andre gong. Skjoldmøyslaget kom til slutt. Ikkje heilt. Sølvsmeden og spelemannen Bjørgum har mange talent. Han entra scenen igjen, tok av hatten, rufsa håret fram og agerte Trump: «Make America hate again!»
Mänskliga Marie
07.07.2016
Marie Bergman turnerer ikkje like mykje som ho gjorde (det var mykje), men til Bakgården må ho. Fordi det var som å komme hem til vardagsrummet, sa ho, og slik ros tar me med oss. I går var det fjerde gongen ho var her. Tittelen på siste plata er Den mänskliga faktorn, men på plakaten for konserten mangla ordet faktorn, så det var ein artig feil.
På eine sida var ho ikkje særleg politisk, men på andre sida var ho nettopp det. Alt hadde opphav i dei forholda me hadde til andre menneske opp gjennom livet, og kanskje redsla, redsla for ikkje å bli sett, elska, bety noko. Menneska er politikk.
Marie Bergman, aleine på scenen med to gitarar, songar og prat innimellom. Dama har halde det gåande sidan sist på 60-talet, og presenterte eigne songar, gamle og enkelte nye. Som ein hyllest til Sverre Kjelsberg song ho Ellinors vise.
Det hender så mangt i Bakgården
30.06.2016
Kay Werner Hartvigsen, Johannes Winther Farstad, og Espen Beranek Holm.
Programmet lova musikalsk hyggestund med WWB Trio, der ein kunne nynne minner og synge rim, og slik blei det. Dei tri starta med You’re nobody till somebody loves you frå 1944, og deretter vandra dei litt fram og tilbake i tiåra på 1900-talet. I eit knippe med gamle norske revyviser fekk uvitande sørlendingar forklart at Det hender så mangt på Hovedøen ikkje heng heilt på greip: viss du er ved Dyna fyr har du passert Hovedøya for lenge sidan! Og til Landskampen kom det ei regnskur som bestilt.
Eldste melodi var frå 1915, nyaste frå 60-talet, om ein ser bort frå eigne tekstar. Beranek serverte sin eigen nynorske versjon av What a wonderful world – for ei nydeleg verd.
Beranek Holm trengte ikkje forklarte tidskoloritten frå 1927 på Serru serru til forsamlinga, og Winther Farstad tileigna You make me feel so young til publikum. Publikum tok hintet om alder over snittet med godt humør, humra med, og gjekk fornøgde heim. Og trioen likte seg svært godt i Bakgården.
Det var en gang en holme …
23.06.2016
… der Fagforeningenes Hus ligg. Samvirkende Fagforeninger kjøpte huset i 1955, og rehabiliterte det 1976 – 1979. Til opninga i 1979 kom avisa Tiden ut med eige bilag om huset. Der var det mellom anna ein artikkel om husets historie signert Christian Poppe. Poppe stod sentralt i kampen for å bevare det gamle trehusmiljøet på Tyholmen.
Huset etter ombygginga i 1778.
Blå tonar
23.06.2016
Frå venstre Helge Norbakken, Anne Gravir Klykken, og Frøydis Grorud.
Litt regn og eit fåtallig publikum stoppa ikkje Blåsang i går kveld. Helge Norbakken tok runden og handhelsa på alle før dei la i veg: Frå ei salme i tradisjonen etter Haugianarmenigheita på Gvarv, til ei bøn om grøderikt år, frå den tida kristendom og norrøn tru enno levde side om side. Og det var songar om tragisk og dramatisk kjærleik. Mesteparten var frå Telemark og Buskerud, med tri unntak – Haugebondenfrå Aust-Agder, Bjarte Hjelmelands omdikting av Dylans Make you feel my love, og Frøydis Groruds Astrid Lindgren-medley på tverrfløyta.
Og det var matprat. Frøydis Grorud kalla seg sjølv poteta i prosjektet, og Anne Gravir Klykken sa Norbakken var rosina i pølsa. Han på si side peika på at rosiner og pølser høyrte saman då damene entra scenen igjen etter at han hadde spelt solo.
Midt i var det utlodding, gratislotteri, med gevinstar frå rødvinssaus (pose) til Svensktoppar på LP.
Det var ein strålande konsert.
Frå Åraksbø til Kina
18.06.2016
Jens A Riisnæs starta ut i Åraksbø, og gjennom mange sidesprang i tid og rom tok han turen innom melkeintoleranse/-toleranse, jordbruksrevolusjonen, dei store høgkulturane som var grunnlag for alle sivilisasjonar, og dei protestantiske landa som var best å leve i no. Det var visstnok ikkje tilfeldig. Assad i Syria og Saddam Hussein i Irak var minst ille, og kommunismen i Kina var ei ulykke. Han hadde ikkje sterke meiningar; alt var i samsvar med realitetane, sa han.
Han snakka samanhengande i nesten halvannan time, før det blei ein snau halvtime med spørsmål frå tilskuarane. Arrangementet var eit samarbeid med Internasjonalt Marked.
Arrangement nr 292
12.06.2016
Liv Stoveland Woie markerte 25-årsjubileet for Bakgårdskonsertane i går med plateslepp. Etter å ha blitt utsett fleire gonger blei plateprosjektet til på 3 månader i vinter. Med seg hadde ho Espen Larsen (gitar), Rasmus Solem (tangenter), Ole Kelly Kvamme (bass), Per Willy Aaserud (trompet) og Harald Nyland (trommer).
Etter studiar av aviser og arkiv var Frank Kvarstein rimeleg trygg på at kveldens arrangement var nr 292 i rekka av det som starta 11. juni 1991. Mats Aronsen stod for den konserten, men kunne dessverre ikkje møte. Det var først i 1998 Bakgårdskonsertane kom på plass slik dei framstår i dag, med Eirik Sørsdal som ansvarleg. Heller ikkje han kunne møte. Kvarstein framheva til slutt samarbeidet med Fagforeningenes Hus.
Måkene tidde – nesten
09.06.2016
Frå venstre Reza Aghamir, loopen og Håkon Kornstad
Programmet lova at det skulle bli sjangeroverskridande vakkert i går kveld. I første settet regjerte Håkon Kornstad aleine på scenen. Han er jazzmusikaren som blei operatenor 32 år gammal. Han dreiv tenor battle – tok opp sitt eige spel på tenorsaksofonen på ein loop, som han så spelte av samtidig som han sjølv spelte og song.
Etter pausen hadde han med seg Reza Aghamir på piano og song, nok ein mann frå operamiljøet. Kornstad spelte i tillegg flutonett – fløyte med klarinettmunnstykke, og leverte operaariar. Alt blei presentert med humør, dei drygt hundre framfor scenen lytta med andektige smil, og sjølv måkene tidde – nesten.
Arrangementet var eit samarbeid med Arendal Jazzklubb.
Det blei is
04.06.2016
Frå venstre Rasmus Solem, Bård Torstensen, Arne Henry Kristiansen, Tarjei Tverråen, Ole Kelly Kvamme (stand-in for Inge Ellingsen), Svein Tore Olsen.
Det var varmt i går kveld, men det var is det dreide seg om for dei rundt 180 tilskuarane og dei fem på scenen som feira tiårsjubileet sitt. Det var stor skjerm og stor stemning då gamle og nye skøyteheltar vart hylla frå scenen og/eller intervjua:
Det var Øystein Grødum som sette verdsrekord etter at han slutta som aktiv – han gjekk i ein time på 36,5-rundar i snitt; Knut Johannesen som mellom anna fortalde om gutungen som bytta ut biletet av Jesus han hadde over senga med Kuppern, etter at Kuppern slo Sjilkov med over 34 sekund på 10 000 m.
Og Nils Aaness som i fleire tiår har vore ein viktig bakmann i å bygge opp skøytemiljøet i Arendal. Sondre Skarli vart intervjua om sjansane for kommande suksessar. Ismeister Jon Skarli og Dølemo IL fekk sin eigen song. Og tiårs-jubilantane Melkesyra hadde med Soveig Andersen for å egge Sverre Lunde Pedersen til ny dåd.
Klart for ny sesong i Bakgården
13.05.2016
Melkesyra med litt redusert mannskap: Inge Ellingsen, Arne Henry Kristiansen, Svein Tore Olsen og Bård Torstensen.
I går presenterte Frank Kvarstein programmet for Bakgårdskonsertene – «og andre steder». Plassen var sjølvsagt Bakgården. I alt atten arrangement i Bakgården startar fredag 3. juni med Melkesyra og sluttar lørdag 27. august med Amatørene. Innhaldet spenner frå Polkabjørn & Kleine Heine til kåseri med Jens A Riisnæs, frå Halvard T Bjørgum til Tønes.
Heile programmet finn du på ibakgaarden.no.
1.mai-frokost
02.05.2016
I snart tjue år har frokosten på Fagforeningenes Hus markert starten på 1.mai-feiringa i Arendal. Alt blir rigga til med dugnadsinnsats og økonomisk støtte frå avdeling 9 i Fellesforbundet.
Drygt femti personar er nok litt færre enn vanleg; helg og konfirmasjonar kan vere forklaringa. Men alle var (som vanleg) strålande fornøgde med serveringa. Bordet hadde det meste – frå ost, pølse og eggerøre til eksotiske saker som ramsløkpesto med råvarer frå sentrum (nesten) av byen.
Seinare på dagen gjekk 125 i tog frå huset til Sam Eydes plass. Fleire foto frå dagen kan du sjå her.
Fullt hus på kvinnedagen
09.03.2016
Etter toget på byen med 90 deltakarar, samla nesten like mange seg i salen på Fagforeningenes Hus for å feire dagen. Ein haug med ungar, damer i alle aldrar, og ein dryg handfull menn.
Trude Bollman Pedersen frå Refugees Welcome Aust-Agder fortalde om arbeidet dei har drive på flyktningemottaket på Hove. Etterpå fekk ho Hekseprisen for 2016. Anne-Brit Dræge heldt appell frå Amnesty. Innimellom trakterte Elisabeth Christiansen pianoet til allsongen, og leverte sine tolkingar av Imagine og Mitt eget land. Dei som var på kjøkkenet sørga for sal av vaflar og kaldt og varmt drikke.
8. mars-komiteen i Arendal stod for arrangementet.
Ånden i fillehaugen
10.02.2016
I går var det kulturlunsj i salen på Fagforeningenes Hus. Nærmare hundre damer (og tri menn) var møtt fram for å høyre Annemor Sundbø snakke om «strikkeskatter fra hverdagskultur og folkelig tradisjon», som undertittelen var.
Annemor Sundbø er dama som måtte kjøpe ein ullvarefabrikk for å kunne studere slike strikkeskattar. Ho er faglærar, tekstildesignar, kunsthandverkar og forfattar. Ho har fått ei rekke prisar for arbeidet sitt. Ho er eit fyrverkeri av ein fortellar, og ho dreiv arkeologiske utgravingar i fillehaugane ho hadde med, og fortalde om mønster, opphav til mønster, teknikkar, omstrikk, ombruk og omsøm.
Og ånden i fillehaugen? Det var kunnskapane som låg til grunn, sa ho, og magien som skjedde når desse kunnskapane materialiserte seg.
Espen Søbye skulle vore der.
Det var Arendal kommune ved kulturnettverket som stod for arrangementet.
Hva skjer:
Skal du holde møte eller konferanse på Fagforeningenes Hus?
Vi kunngjør det her.
Utleie av møtelokaler:
Leif Arne Danielsen
90 87 98 95
Utleie av kontorlokaler:
Helge Wahlstrøm
91 34 54 93
Fagforeningenes Hus
Nedre Tyholmsvei 16
4836 Arendal
Huset er eid av Samvirkende Fagforeninger. Formålet er å skaffe fagforeninger og arbeiderbevegelsens organisasjoner møte- og kontorlokaler. Vi er tilslutta Folkets Hus Landsforbund.
Leder:
Bjørn Gottschlich
90 58 90 59
Nestleder:
Liv E Johansen
91 13 45 04